Landnámabók/58. kafli
Hrolleifur hinn mikli og Ljót móðir hans komu út í Borgarfjörð; þau fóru norður um sveitir og fengu hvergi ráðstafa, áður þau komu í Skagafjörð til Sæmundar. Hrolleifur var son Arnalds, bróður Sæmundar; því vísaði hann þeim norður á Höfðaströnd til Þórðar, en hann fékk honum land í Hrolleifsdal; bjó hann þar.
Hrolleifur fífldi Hróðnýju, dóttur Una úr Unadal. Oddur Unason sat fyrir honum og vó Ljót, systrung hans, en særði hann á fæti, því að kyrtil hans bitu eigi járn. Hrolleifur vó Odd og tvo menn aðra, en tveir komust undan; fyrir það gerði Höfða-Þórður hann héraðssekan svo vítt sem vatnföll deildu til sjóvar í Skagafirði.
Þá sendi Sæmundur Hrolleif til Ingimundar hins gamla. Ingimundur setti hann niður í Oddsás gegnt Hofi. Hann átti veiði í Vatnsdalsá við Ingimund, og skyldi hann ganga úr á fyrir Hofsmönnum, en hann vildi eigi úr ganga fyrir sonum Ingimundar, og börðust þeir um ána; þá var sagt Ingimundi. Hann var þá blindur og lét smalasvein leiða hestinn undir sér á ána milli þeirra. Hrolleifur skaut spjóti í gegnum hann. Þeir fóru þá heim. Ingimundur sendi sveininn að segja Hrolleifi, en hann var dauður í öndvegi, þá er synir hans komu heim. Hrolleifur sagði móður sinni; hún kvað þá reyna mundu, hvort meira mætti gifta Ingimundarsona eða kunnusta hennar, og bað hann fyrst á braut fara.
Þorsteinn skyldi reyna eftir Hrolleifi og hafa kostgrip af arfi. Eigi settust Ingimundarsynir í hásæti föður síns.
Þeir fóru norður til Geirmundar, og gaf Þorsteinn honum sex tigu silfrs til, að hann skyti Hrolleifi á braut. Þeir röktu spor hans norðan um hálsa til Vatnsdals. Þorsteinn sendi húskarl sinn í Ás á njósn; hann kvað tólf vísur, áður til dura var gengið, og sá fatahrúgu á bröndum, og kom undan rautt klæði. Þorsteinn kvað þar verið hafa Hrolleif, „og mun Ljót hafa blótað til langlífis honum.“ Þeir fóru í Ás, og vildi Þorsteinn sitja yfir durum og náði eigi fyrir Jökli, því að hann vildi þar vera. Maður gekk út og sást um; þá leiddi annar Hrolleif eftir sér. Jökull brást við og felldi ofan skíðahlaða, en gat kastað kefli til bræðra sinna. Eftir það rann hann á Hrolleif, og ultu þeir ofan fyrir brekkuna, og varð Jökull efri. Þá kom Þorsteinn að, og neyttu þeir þá vopna. Þá var Ljót út komin og gekk öfug; hún hafði höfuðið millum fóta sér, en klæðin á baki sér. Jökull hjó höfuð af Hrolleifi og rak í andlit Ljótu. Þá kvaðst hún of sein orðið hafa, „nú mundi um snúast jörðin fyrir sjónum mínum, en þér munduð allir ærst hafa.“
Eftir það kaus Þorsteinn Hofsland, en Jökull hafði sverðit og bjó í Tungu. Þórir hafði goðorð og bjó að Undunfelli og gekk berserksgang. Högni hafði Stíganda og var farmaður. Smiður bjó á Smiðsstöðum. Þorsteinn átti Þuríði gyðju, dóttur Sölmundar í Ásbjarnarnesi. Þeirra son var Ingólfur hinn fagri og Guðbrandur.
Jökull var son Bárðar Jökulssonar, er Óláfur konungur hinn helgi lét drepa. Það sagði Jökull stigamaður, að lengi mundu glapvíg haldast í ætt þeirri. (Þorgrímur Kárnsárgoði var faðir Þorkels kröflu).