Ástarjátning

Ástarjátning
Höfundur: Hannes Hafstein

Ég elska þig bæði sem móður og mey,

sem mögur og ástfanginn drengur,

þú forkunnar tignprúða fjallgöfga ey!

Ég fæ ekki dulist þess lengur.

Þú háa meydrottning, heyr þú mig:

Af hug og sálu ég elska þig.

Sem móðir þú hefur mig faðmað og fætt

og frætt mig og skemmt mér við sögur.

Í anda mér hefur þú eldsneista glætt

sem yngismey töfrandi fögur.

Ég grátbæni drottin að gefa mér,

að geti ég aftur hugnast þér.

Ég veit ekki, hvernig mín ást til þín er,

hvað einkum svo til þín mig dregur,

hvort móðirin blíð eða mærin í þér

á metunum drjúgara vegur.

Ég finn aðeins hitt, hvernig hjarta mitt slær,

er hugsa ég til þín, sem ert mér svo kær.

Ég óska þess næstum, að óvinaher

þú ættir í hættu að verjast,

svo ég gæti sýnt þér og sannað þér,

hvort sveinninn þinn þyrði´ ekki´ að berjast.

Að fá þig hrósandi sigri að sjá

er sætasta vonin, er hjarta mitt á.

Ef verð ég að manni, og veiti það sá,

sem vald hefur tíða og þjóða,

að eitthvað ég megni, sem lið má þér ljá,

þótt lítið ég hafi að bjóða,

þá legg ég, að föngum, mitt líf við þitt mál,

hvern ljóðstaf, hvern blóðdropa, hjarta og sál.