Ísland (Jónas Hallgrímsson)

Ísland
Höfundur: Jónas Hallgrímsson

Ísland, farsældafrón

og hagsælda, hrímhvíta móðir!

Hvar er þín fornaldarfrægð,

frelsið og manndáðin bezt?

Allt er í heiminum hverfult,

og stund þíns fegursta frama

lýsir sem leiftur um nótt

langt fram á horfinni öld.

Landið var fagurt og frítt

og fannhvítir jöklanna tindar,

himinninn heiður og blár,

hafið var skínandi bjart.

Þá komu feðurnir frægu

og frjálsræðishetjurnar góðu

austan um hyldýpishaf,

hingað í sælunnar reit.

Reistu sér byggðir og bú

í blómguðu dalanna skauti,

ukust að íþrótt og frægð,

undu svo glaðir við sitt.

Hátt á eldhrauni upp,

þar sem ennþá Öxará rennur

ofan í Almannagjá,

alþingið feðranna stóð.

Þar stóð hann Þorgeir á þingi,

er við trúnni var tekið af lýði.

Þar komu Gissur og Geir,

Gunnar og Héðinn og Njáll.

Þá riðu hetjur um héruð,

og skrautbúin skip fyrir landi

flutu með fríðasta lið,

færandi varninginn heim.

Það er svo bágt að standa í stað,

og mönnunum munar

annaðhvort aftur á bak

ellegar nokkuð á leið.

Hvað er þá orðið okkar starf

í sex hundruð sumur?

Höfum við gengið til góðs

götuna fram eftir veg?

Landið er fagurt og frítt

og fannhvítir jöklanna tindar,

himinninn heiður og blár,

hafið er skínandi bjart.

En á eldhrauni upp,

þar sem ennþá Öxará rennur

ofan í Almannagjá,

alþing er horfið á braut.

Nú er hún Snorrabúð stekkur,

og lyngið á Lögbergi helga

blánar af berjum hvert ár,

börnum og hröfnum að leik.

Ó, þér unglinga fjöld

og Íslands fullorðnu synir!

Svona er feðranna frægð

fallin í gleymsku og dá!