Ölkvæði II
höfundur Stefán Ólafsson
Vínið held eg bezt brent
bæta ólysti,
ef vel er ákent
það ískrar í brysti,
mjaðar staup sé með spent,
svo menn verði ótvistir,
öllum er öl hent,
ef þá dátt þyrstir.
Kæran gaf mér krús á,
kættist hrings álfur,
þar skal enginn af fá,
utan eg sjálfur;
til gleði brún brá,
bikarinn hálfur,
einhverj veitir ásjá,
ef eg verð sem kálfur.
Kviknar bjórs kraptur,
kennir það happa,
hér mun skerfur skaptur,
skal hann út klappa,
saup randa raptur
renda skúms hnappa,
enn bið eg aptur
þú á viljir tappa.
Fjalar og Frosti
fann Kvásis dreyra,
þá kýs eg kosti
við krúslá að heyra,
Hárs rennur rosti,
og ruglum enn fleira,
ei þverrar þorsti,
og því vil eg meira.
Út er runnið öltár
í mjöðinn sæta,
fult af því staup stár,
er styggvan má kæta,
þó eg ætti firn fjár
fyrir að bæta,
guðs frið og gott ár,
og grön skal enn væta.
Tintin gengur tollfrí,
tek eg dropann frjáls inn,
hana skenkti enn í
auðs þiljan málsvinn,
heilsa boðast hér ný
og hýran yfir sjálfs kinn,
enginn fær á því
þó eg skoli háls minn.
Enn kýs eg ósein
ölkerin skoppi,
svo verða láti virt hrein
volgt undir toppi,
mitt gengur málbein
mjúkt og óloppið,
á því fæ eg gert grein
að gott er í koppi.
Opt fer eg í ölbón
og enn meir vil hafa,
nú rénar sá són
og sýknin ákafa,
heila setur fult frón
og forstand í vafa,
tekur að verða tæp sjón,
og tungan að drafa.
Upp kemur ófrýnt
útgönguklukkið,
ekki verður alt sýnt
ölmála sukkið,
flestalt er til tínt
tvíbytnu jukkið,
af nauðsvefni nef brýnt,
og nú er vel drukkið.