Ölkvæði II

Ölkvæði II
Höfundur: Stefán Ólafsson

Vínið held eg bezt brent

bæta ólysti,

ef vel er ákent

það ískrar í brysti,

mjaðar staup sé með spent,

svo menn verði ótvistir,

öllum er öl hent,

ef þá dátt þyrstir.

Kæran gaf mér krús á,

kættist hrings álfur,

þar skal enginn af fá,

utan eg sjálfur;

til gleði brún brá,

bikarinn hálfur,

einhverj veitir ásjá,

ef eg verð sem kálfur.

Kviknar bjórs kraptur,

kennir það happa,

hér mun skerfur skaptur,

skal hann út klappa,

saup randa raptur

renda skúms hnappa,

enn bið eg aptur

þú á viljir tappa.

Fjalar og Frosti

fann Kvásis dreyra,

þá kýs eg kosti

við krúslá að heyra,

Hárs rennur rosti,

og ruglum enn fleira,

ei þverrar þorsti,

og því vil eg meira.

Út er runnið öltár

í mjöðinn sæta,

fult af því staup stár,

er styggvan má kæta,

þó eg ætti firn fjár

fyrir að bæta,

guðs frið og gott ár,

og grön skal enn væta.

Tintin gengur tollfrí,

tek eg dropann frjáls inn,

hana skenkti enn í

auðs þiljan málsvinn,

heilsa boðast hér ný

og hýran yfir sjálfs kinn,

enginn fær á því

þó eg skoli háls minn.

Enn kýs eg ósein

ölkerin skoppi,

svo verða láti virt hrein

volgt undir toppi,

mitt gengur málbein

mjúkt og óloppið,

á því fæ eg gert grein

að gott er í koppi.

Opt fer eg í ölbón

og enn meir vil hafa,

nú rénar sá són

og sýknin ákafa,

heila setur fult frón

og forstand í vafa,

tekur að verða tæp sjón,

og tungan að drafa.

Upp kemur ófrýnt

útgönguklukkið,

ekki verður alt sýnt

ölmála sukkið,

flestalt er til tínt

tvíbytnu jukkið,

af nauðsvefni nef brýnt,

og nú er vel drukkið.