Ölvísur I

Ölvísur I
Höfundur: Stefán Ólafsson

Ölið í kvæðum ýmist bjór

ellegar veig má heita,

hreina lögur, horna sjór,

hrosti og milskan feita,

gildi, suml og vegleg virt,

vín og mjöður, en ei er stirt

af slíku bögunum breyta.

Frægðarmenn þeir fyltu horn

forðum upp á barma

víkja tekur venjan forn,

það vekur sumra harma,

skálir og staupin stikla nú

stór og smá, en það er mín trú

eg þurfi af þorsta að jarma.

Skenkjarar þá skapa af list

skúmin eins og rjóma,

opt það fælir vitið úr vist,

virtin legst á góma,

í flestu vaða fyrðar krap

fullhitnaðir af drykkjuskap,

og deila ei synd frá sóma.

Þegar í kolli ölið er,

ypt er leyndarmálum,

það, sem efa ódrukkner

er örugg vissa í skálum,

verjulaus í vopna klíð

verður fús og byrjar stríð

en skríður á skónum hálum.

Áhyggjurnar þrungin þrá

þrýtur í drykkjuranni,

hálærðan við horna lá

heimskur trú eg sig sanni;

en hver er sá, eð staupin stór

staðfylt upp með skúm og bjór

ei gerðu að mælskumanni?

Hver er svo snauður af hölda drótt,

að hann ei örbyrgð gleymi

þegar að mjaðar iðan ótt

inn um varirnar streymir?

En alt er að morgni víl sem var,

vizka farin og hreysti par

að dvínuðum drykkju eimi.

Það er vont að verða ær

með vilja og líkjast svínum,

því enginn veit hvort aptur nær

öllu vitinu sínu,

og þó það veitist víst til sanns,

í valdi reiknast einskis manns,

það er af guði þínum.

Hann hefur gefið þér hugarins megn

og heilsuna utan kvilla,

ilt er að hefjast honum í gegn

og hvorutveggju spilla;

með öli gerir þú einatt það

í óhófinu, er steðjar að,

og það er vondsleg villa.

Styggir þú guð, en sturlar menn

í staupa langri drykkju,

vendu þig á, þá víma renn,

virða að mýkja þykkju,

en fyrri þó við föður vorn Krist

að friðmælast með helgri lyst

og skríða undir hans skikkju.

Í hófi þó ver hreifum oss

honum er stygðin engi

við þann skýra skálafoss

er skemtir lýða mengi;

þar er oss bezt að bíða við,

að bergja og súpa í herrans frið

og stilla hans dýrðar strengi.