Alþingisrímur
Líklega eftir Guðmund Guðmundsson skólaskáld og Valdimar Ásmundsson.
Fyrsta ríma (Þinghúsríma)
breytaStikluvik
- Dísin óðar, himins Hlín,
- hell mér glóð í blóðið;
- eg í ljóðum leita þín,
- líttu góða’, í náð til mín.
- Hertu stengi hörpunnar,
- háa ljá mér tóna;
- syngdu um drengi sögunnar
- sætt og lengi um vökurnar.
- Herjar kera kneyfi’ eg bjór,
- kalla á allar vættir;
- mögnum hér vorn kvæða-kór
- um kappa’ er bera völdin stór.
- Eg vil syngja óðinn minn,
- æðin blæði Kvásis,
- um vort þing í þetta sinn
- með þróttar-slyngu afrekin.
- Út við grænan Austurvöll,
- sem angar lengi’ á vorin,
- stendur væn og vegleg höll,
- vonin mænir þangað öll.
- Húsið vandað háveggjað
- hlær við skærum röðli,
- Bald á sandi byggði það,
- Bald hefur landið margsnuðað.
- Þar er stríðið þunga háð,
- þar eru skörungarnir,
- þar sjá lýðir þor og dáð,
- þar fæst tíðum biti’ af náð.
- Brandar gjalla góma þar,
- glymja’ og ymja salir,
- ræður snjallar, stórorðar
- stökkva’ af palli mælskunnar.
- Hetjur þá er halda á þing
- húfur og skúfar glitra;
- margir slá um húsið hring,
- horfa’ á knáa skrautfylking.
- Magnús prúði fremstur fer,
- frækinn mæki gyrtur;
- ljósin Úðar leika sér
- um Löndungs skrúðann, sem hann ber.
- Hvíti fjaðurhatturinn
- háan lágan gerir;
- krossum hlaðinn höfðinginn
- hefur aðals baksvipinn.
- Lágur á velli og lotinn er
- lundur Þundar bála;
- aðköst, hrelling, hulin sker
- hefur elli í för með sér.
- Völdin háu heykja þá,
- sem hreinir reyna’ að sýnast,
- vegsemd þrávalt vandi’ er hjá
- og vant að sjá, hve treysta má.
- Stríð er að fást við stjórn og þjóð,
- sem standa andvíg jafnan;
- kóngaást er einatt góð,
- en oft það sást að skammt hún stóð.
- Fagurt skein á forsetann
- fríðan neðri deildar;
- skortir einurð aldrei þann
- íturhreina sæmdarmann.
- Doktor Valtýr víðfrægur
- var og þar í flokki,
- hæstur talinn herkóngur,
- Herjans sala máttviður.
- Brandinn nautinn Nellemanns
- nakinn skók í mundum;
- var í þraut sá vinur hans
- vopnagautur utanlands.
- Þar var herra Hallgrímur,
- herlega forkláraður,
- og líkur Sverri Sigurður,
- svartur og snerrinn ísfirzkur.
- Klemens slyngur korðann sinn
- kreisti og hvessti augun
- oft á þingmenn íbygginn
- Eyfirðinga höfðinginn.
- Völdin há og virðing ber
- vopna-Þráinn knái,
- enda tjá það margir mér,
- að maðurinn sá veit hver hann er.
- Guðjón rauðan hristi haus
- með hrotta-glott á vörum,
- aldrei blauður, óttalaus
- öskraði, sauð og vall og gaus.
- Andar þutu óhreinir
- út af beiti spjóta;
- fram er brutust berserkir,
- blóðgir flutu valkestir.
- Hollur tiggja’, er var til von,
- vanur fénu að býta
- rammur Yggjar reið þar kvon
- riddarinn Tryggvi Gunnarsson.
- Margir stefna í húsið hátt,
- en hér um fleiri ei getur;
- þá, sem efna eggja slátt,
- eg mun nefna og lýsa brátt. —
- Stríðsöl teygað óspart er
- áður en stríðið byrjar;
- glóa veigar, glampa ker,
- gott er að eiga sæti hér.
- Stirnir presta alda á,
- Íslands vísu syni,
- þar má flesta saman sjá,
- sæmd er mesta vilja fá.
- Þar hin hreina þjóðrækni
- þykir mikils virði,
- einlæg meining, mannhylli,
- mögnuð eining, sjálfstæði.
- Þvílík björg ei bifast hót,
- búinn þó sé hætta,
- efla að hörgum heilög blót,
- hamast vörgum grimmum mót.
- Því skal minnast maklega
- málmþings álma snjallra,
- en — Hrundin tvinna hýreyga,
- eg hætti um sinn við rímuna.
Önnur ríma (Valtýs ríma og Benedikts)
breytaFerskeytt
- Nú skal byrja braginn á
- Bensa hinum gamla;
- mest á þingi þótti sá
- þjóðskörungur bramla.
- Hátt var ennið, hvatleg brá,
- harka í andlitsdráttum;
- gustur kaldur gaus um þá
- úr geysimörgum áttum.
- Þar hafa örlög ramma rún
- rist, er fáir skilja;
- atalt skein und augnabrún
- eldur þrjózku’ og vilja.
- Þung var röddin, römm og snjöll
- rétt sem ofsaveður,
- eða hrynji hæstu fjöll
- heljar-skriðum meður.
- Liðs fyrir þing sér leitaði’ hann,
- um landið var á hlaupum,
- en berserk aðeins einn hann fann
- í þeim mannakaupum.
- Karli var það um og ó
- út á fari tveggja
- stjórnmálanna’ á saltan sjó
- í svarta roki’ að leggja.
- Valtýr undir Lómsey lá,
- laust í rómu harða;
- Nellemanni fékk hann frá
- feikimikinn barða.
- Trjóna’ á dreka gein við grá
- gráðugu Hildar róti;
- mátti stæltan stálkjaft sjá
- standa fjöndum móti.
- Rafmagnsljós ei lýstu þar
- lýðum Valtýs snjöllum,
- en „mýraljósið“ magnað bar
- mikla birtu öllum.
- Lauga mun eg minnast á,
- mesti jötunn var hann;
- ægilega ygglibrá
- andlitssvartur bar hann.
- „Grenjaði voða-hljóð með há“,
- hnefum skjöldinn barði,
- dreka Valtýs djarfur sá
- drengilega varði.
- Glæsimenni Valtýr var,
- af virðum flestum bar hann;
- þó um hann þytu örvarnar,
- aldrei smeykur var hann.
- Orðahremmsur þutu þétt,
- þrumdi’ í mælsku tólum;
- stjórnarskútan leið fram létt
- líkt og vagn á hjólum.
- Gramt var Lauga í geði þá,
- gráðugur valköst hlóð hann;
- meir en fyrr var biksvört brá,
- blóð í kálfa vóð hann.
- Honum vits mun frýja fár,
- en fremur um græsku mundi
- grunaður sá kappinn knár;
- hann komst í land á sundi.
- Spýttust „eiturormar“ þá
- út úr Guðjóns túla;
- og engir brandar bitu á
- berserkinn í Múla.
- Landshöfðinginn lagði frá
- löngum hríðum mála:
- fús hann leggur aldrei á
- ísinn slétta’ og hála.
- Nú var Bensa brjóstið þreytt,
- beygði karlinn mæði,
- en Valtý hann ei hræddist neitt,
- hjartað sló af bræði.
- Bleki spúðu berserkir,
- beittir pennar flugu,
- málaoddar eitraðir
- inn í hjörtun smugu.
- Sungu lengi sverðin blá
- seggjum dánarlögin;
- dundu í lofti og þutu þá
- þungu reiðarslögin.
- Hné þá Bensi helveg að,
- hetju mæddi elli;
- eins og Hannes Hafsteinn kvað,
- hélt þó kappinn velli.
- Íslands grétu fjöllin forn,
- fossinn gígju stillti;
- Einar sat og hljóður „horn“
- harma sinna „gyllti“.
- Þá var mikil þjóðar sorg,
- þá voru’ augu á floti,
- gnístran tanna í glæstri borg,
- grátur í Tobbukoti.
- Minna Gustav Adolf á
- afrek kappans snjalla,
- sem við Lützen sverði brá
- með sigri’, en hlaut að falla.
- Það er gott að falla’ að fold
- fyrir ættjörð sína;
- látins yfir lágri mold
- ljúfar stjörnur skína.
- Lofaður mun hann ekki um of,
- afrek hans og geðið,
- úr því Hannes Hafsteinn lof
- hefur um hann kveðið.
- Valtýr undan halda hlaut,
- hraustur seint þó flúði;
- upp á drekann Einar „graut“
- ákaflega spúði.
- Kvað þá Valtýr: „Örvænt er
- ekki’ um landsins bjargir,
- svo sem Nelli sagði mér,
- sjóli’ og ótal margir.
- Annars dags eg betra bíð
- bröndum með að stríða;
- sérhvað hefur sína tíð,
- sízt er neinu að kvíða“.
- Lauk þá rómu, einskær ást
- til ættlands sást þar skína,
- þar sem enginn, enginn brást
- elsku’ og rækt að sýna.
- Enda læt eg óðsmíði,
- en aftur hef eg kliðinn,
- þegar Valtýs vitjaði
- vinur aldinn liðinn.
- Sofa rósir, dreymir draug
- dóm og kærur saka;
- ofar ljósin luktum haug
- ljóma skær og vaka.
Þriðja ríma (Draumríma)
breytaBraghent
- Hrindi’ eg Austra fari’ á flot og fer að kveða;
- Valtýs aftur leita ljóðin,
- landsins hlýði gervöll þjóðin.
- Sár og þreyttur hélt hann heim í hvílu sína,
- ljúfur blundur leið á brána,
- lukti hetjuaugað frána.
- Sumarnóttin verndarvængi voldug lagði
- yfir hann og böli bægði;
- blíður draumur harma lægði.
- Nellemann hann þóttist þá í þingsal líta
- lagðan gulli og ljósum borðum,
- líkt og úti’ í Danmörk forðum.
- Reis úr sæti ráðgjafinn og réði mæla:
- „Þú átt, Valtýr, þetta sæti;
- þoka, vinur, hingað fæti.
- Baráttu þú barðist góðri’, úr býtum líka,
- eins og núna sjálfur sérðu,
- sigurlaunin fögur berðu.
- Alltaf mín þú fast í fótspor fetað hefur;
- maklegastur muntu vera
- mína tignarskikkju’ að bera“.
- Að svo mæltu af sér reif hann allan skrúðann,
- Valtýs brjóst hann hendi hrærði,
- hann í tignarklæðin færði.
- Krossum mörgum björtum, bæði’ í bak og fyrir,
- Valtýr sá sig sjálfan skrýddan;
- sætið tók hann, glaður hlýddi’ ’ann.
- Valtýr áður yfirfrakka átti brúnan,
- af átján meyjum unninn var ’ann,
- öðrum langt af flíkum bar ’ann.
- Þegar á eimreið Valtýr var í Vesturheimi
- Indíánar á hann skutu,
- á þeim frakka vopn sín brutu.
- Og er grautnum upp á drekann Einar spúði,
- eins og fyrr er innt í ljóði,
- allt brást nema frakkinn góði.
- Mælti Valtýr: „Vel mér þætti’, ef vita’ eg kynni,
- hver nú mundi virða vera
- verður þennan frakka’ að bera.
- Verðari’ hans um veröld alla víða finn eg
- engan kærum aldavini,
- Einari mínum Hjörleifssyni“.
- Þóttist Valtýr húrra-hróp þá heyra’ í salnum,
- hátt í rjáfri hvelfdu dundi,
- hrökk hann upp af værum blundi.
- Þá var eins og andi kaldur um hann liði;
- þungur súgur þaut við glugga,
- þrusk hann heyrði’ í næturskugga.
- Stóð á ofni hundsmynd hátt í herberginu,
- hafði gull á hvítu trýni;
- hundurinn var úr postulíni.
- Þá var hálfbjart. Eitthvað út við ofninn bærðist.
- Valtý þangað varð að líta.
- Vofu sá hann mjallahvíta.
- Valtý brá, hann þóttist þekkja þennan svipinn;
- Bensa’ ’inn gamla glöggt hann kenndi,
- gegnum brjóst hans óttinn renndi.
- Taugar, sinar, brjóskið, beinin, blóðið, æðar
- hrollur greip, og hjartað barðist;
- hetjan naumast æði varðist.
- Vofan hóf upp hendurnar og hátíðlega
- hvíldi ró á brúnabaugum,
- bjarma sló frá hvössum augum.
- „Valtýr“, kvað hún, „kominn er eg kalda vegu
- til þín nú mig nauðsyn knúði,
- napra dánarsali’ eg flúði.
- Fyrst vér sjáum sannleikann, er sárt vér þráum,
- þegar losna líkamsböndin,
- lyftir sér til himins öndin.
- Ljóst er mér nú loksins, hvað þú liðið hefur
- fyrir Íslands frelsi og heiður;
- fjarri’ er nú að eg sé reiður.
- Valtýskan minn versti fjandi var á jörðu;
- eg hef fengið æðri þekking;
- engin nú mig ginnir blekking.
- Upp nú lyfti’ eg höndum hátt og hana blessa;
- hún skal ráða lýð og landi,
- ljúf og góð sem verndarandi.
- Aldrei muntu út af þinni „eimreið“ hrjóta,
- þó að hátt í tálknum tóni
- Tobbu hjá og séra Jóni.
- Fullkomnað er allt — og öllum ófrið lokið.
- Vertu sæll, — og svo án tafar
- sáttur fer eg út til grafar“.
- Hvarf þá vofan; hissa Valtýr horfði’ í bláinn,
- bæði af ótta og undrun bundinn;
- ekkert sá hann nema hundinn.
- Mundar fanna Grundin granna góða’ og rjóða!
- un í leyni ljóðin viður. —
- Léttur dettur óður niður.
Fjórða ríma (Eldhúsdagsríma)
breytaGagaraljóð
- Gígjan knúð skal hljóða há,
- hlusti fljóð, en syngi menn;
- Magnús prúða minnast á
- munu ljóðin aftur senn.
- Fyrir stríðið fjárlaga
- flestir stika þingmenn djarft,
- af því víða aflaga
- ýmsum þykir fara margt.
- Heyrast ópin æðihá,
- upp í rót er þingið fer;
- stjórnar sópa strompinn þá,
- strýkur sótið hver af sér.
- Heyja frægir hamramman
- hjörva slátt með sköllunum
- „eldhúsdaginn“ alræmdan;
- ekki er fátt á pöllunum.
- Skúla nefni’ eg skjóma-Bör,
- skarpur gildur fullhugi,
- margri stefna eitur-ör
- oft hann vildi’ að Magnúsi.
- Mikið féll á herðar hár,
- hafði skalla’ að framan þó;
- þótti á velli þrekinn, knár,
- þrautir allar gegnum smó.
- Stoð hann þótti lýðs og lands,
- löngum bændum fylgdi vel;
- brast ei þrótt né þrekið hans,
- þótt hann ætti í vændum hel.
- Óspar var á eigið fé,
- ættlands sjóðum hlífði mest;
- krónurnar lét karl í té,
- kærleik þjóðar mat hann bezt.
- Erjur strangar átti hann
- áður forðum Magnús við;
- skjótt þó ganga’ á Skúla vann
- skarpa korða hretviðrið.
- Þjóðin Skúla fylgdi fast,
- fjártjón skæðast beið hann þó;
- en á honum túlinn ekki brast,
- er af honum klæðin stjórnin dró.
- Endurborinn í sér hann
- ætlaði Skúla fógeta;
- kaupmenn vora hugðist hann
- hörðum múl að þrælbinda.
- Ása móður á hann kvam,
- augun brunnu stór og grá,
- byrstur vóð í berserksham,
- brandarunnum móti þá.
- Magnús slag hann þóttist þá
- þurfa’ að reyna’ af nýju við;
- varð Fjárlagavöllum á
- válegt fleina kafaldið.
- Æddu góma eldflaugar,
- ýfðust brár á köppunum;
- sólir ljóma Sigmundar
- sýndust þrjár í höndunum.
- Skúli lagði, Skúli hjó,
- skjóma brauzt út élið rammt;
- Magnús þagði, Magnús hló,
- makalaust hann varðist samt.
- Fremst í brjósti fylkingar
- fram þar geystist Laugi knár;
- sá með þjósti brandinn bar,
- bragna treystist við hann fár.
- Magnús prúða’ á móti rann,
- mælgin stúku’ á vörum óð;
- eldi spúði’ og eitri hann,
- eins og rjúki að klettum flóð.
- Magnús hálfgert hikaði,
- hjarta raunir settust að.
- „Aldrei kálfar ofeldi
- aftur launa“, í hug hann kvað.
- Einnig snjall þar atti flein,
- út er flóði mælskan rík,
- sá er allra mýkir mein
- manna og fljóða’ í Keflavík.
- Magnús skjaldsvein Flensborg frá
- fékk, er gat þó lítt í þraut;
- hildi sjaldan háði sá,
- heima sat hann mest við „slöjd“.
- Marga skeinu Magnús hlaut,
- mæki bjartan reiddi þó,
- sábeitt einatt örin þaut
- að hans svarta hjarna-mó.
- Brynjan hörð þó hlífa vann;
- henni fylgdi kraftur sá,
- eigin gjörða engra hann
- ábyrgð skyldi borið fá.
- Nokkuð þung í vöfum var,
- var þó honum sæmandi,
- andlitsþrunginn þá hann bar
- þetta konungs gersemi.
- Vök hann átti að verjast í,
- var þó brynjan skjólið hans;
- þóttu hátt við Hildar gný
- harðar drynja grundir lands.
- Svo var kallað samt, að þar
- sigri Magnús fengi náð;
- hrukku allar hetjurnar
- harða slagnum frá í bráð.
- Þrýtur ljóðin, — líti þjóð
- línur fáar mínar á.
- Flýtis-óðinn ýta fróð
- öldin má á kvöldin sjá.
Fimmta ríma (Fjárlagaríma)
breytaLanghent
- Það er eitt af þingsins verkum
- — þangað skal nú víkja mál —
- út að hluta mönnum merkum
- mótað fagurt Rínar bál.
- Keppist hver að köku sinni
- kappinn eldi’ að skara þá;
- brennur mjög í brjóstum inni
- bálheit gull- og silfurþrá.
- Oft er rimman háð þar hörðust,
- hver vill sínum veita lið;
- aldrei sumir betur börðust,
- brugðið er því jafnan við.
- Svo var og á þessu þingi,
- þótti harðna vopna dans;
- bezt þó sótti ’inn sóknumslyngi
- Sigurður snari’ og kappar hans.
- Burt þeir héldu gulli gæddir,
- glampi stóð af ásjónum,
- undurfögrum fötum klæddir
- úr fjögra aura póstmerkjum.
- Næst þeim dugði doktor Forni,
- dál’tið var hann rykugur;
- sagt er á þeim sama morgni
- sást hann ganga óhaltur.
- Dróttir til hans drjúga bita
- detta létu’ af borðum hám,
- því annars þóttust allir vita,
- hann yrkja mundi’ um þingið klám.
- Silfri út þeir sáðu’ um götur,
- sínu hver þar eftir gekk;
- Bjarni til að skoða skötur
- skratti háa summu fékk.
- Matthías vor á vængjum þöndum
- vatt sér snjall að hrúgunni.
- Gullið kreisti’ í heljarhöndum
- Haraldur inn ebreski.
- Þeir, sem upp til himinhæða
- hóa drottins gemlingum,
- landssjóð talsvert létu blæða,
- líkt þeim var það, blessuðum.
- Sent var læknum sáðið Kraka,
- svo þeir gætu keypt sér skol;
- drjúgan skerf þeir til sín taka
- til að rífa menn á hol.
- Sýslumönnum sízt má neita
- silfrið um, er gert þeim var,
- svo þeir stæðust við að veita
- vín um næstu kosningar.
- Dável þótti varið vera
- vænni hrúgu af peningum
- til að kenna að kókettera
- kvennaskólastúlkunum.
- Upp í matarskóla skína
- skæru faldasólirnar,
- eitthvað þurfti til að tína
- til að fylla kjölturnar.
- Jónas þurfti fólk að fræða
- um færin betur æxlunar, —
- á hans ritum einkum græða
- yfirsetukonurnar.
- Fé sem nemur fjölda bjóra
- fengu’ í hlut sinn Templarar;
- enda er sagt þeir sitji að þjóra
- síðan fram á næturnar.
- Súrir mjög á svipinn fóru
- sumir burt og fengu ei neitt,
- en þeir furðu fáir vóru:
- féð er löngum óspart veitt.
- Krókinn vildi’ af kappi maka
- kvennaljóminn Indriði;
- þegar átti til að taka,
- tómhljóð var í skúffunni.
- „Sverð og bagal“ sinn hann reiddi,
- sorglega brást hans fagra von;
- út er þingið auðinn greiddi,
- Einar hlaut hann Gunnarsson.
- Gvend á Sandi sveið í lófann,
- synjuðu þeir um skáldstyrkinn,
- einn með hnýttum höndum skóf hann
- himingrautar-pottinn sinn.
- Til að „spila á telegrafinn“
- trú eg þingið veitti ei fé, —
- á því hvílir helzi vafinn,
- „hazard-spil“ hvort ei það sé.
- Stefán Sveinsson sigla vildi
- sér til gagns og skemmtunar;
- kvaðst hann aftur kominn skyldi
- kenna mönnum reykingar.
- Þingmenn bentu á tóbakstollinn,
- töldu skaðlegt því um líkt;
- sögðu að mætti sjálfur skollinn
- senda menn að læra slíkt.
- Jóhann refum ótal eyddi
- oft á grýttum fjallastig;
- styrkinn þó ei þingið greiddi,
- það var dauðans hrætt um sig.
- Beztu húsin margir meina
- moldarbælin gömlu sé,
- til að gera tigulsteina
- tókst ei Birni að safna fé.
- Brynki, sá er fríðum fljóðum
- fagran kennir organslátt,
- ekkert fekk af unnarglóðum,
- út hann gekk og stundi lágt.
- Ekkert fekk hann „Binni bróðir“,
- bágt þó væri um prestsgjöldin;
- verndi allir englar góðir
- Ólafsvalla guðsmanninn.
- Þingið bændum veita vildi
- vænan styrk sem alloft fyr,
- en er til þess taka skyldi,
- tæmdir voru sjóðirnir.
- Endar ríma, úti’ er skíma,
- að mér gríma sækja fer. —
- Lofnin kímin lagar bríma,
- lof mér að híma’ í nótt hjá þér!
Sjötta ríma (Bankaríma)
breytaFerskeytt
- Nú skal búið Frosta far
- fljúga um leiðir Drafnar;
- yfir bláu bárurnar
- bregð eg mér til Hafnar.
- Þar er auður, gæði, gull,
- gleðistundir nógar,
- ker af víni fleytifull,
- fagrir beykiskógar.
- Þá í Danmörk Warburg var,
- víkingurinn frægi;
- aðsetur hann átti þar
- eitt í stærra lagi.
- Hafði víða herjað sá,
- hlotið linna sýki;
- suður fór hann Saxland á,
- svam í Garðaríki.
- Frakka’ og Breta’ hann barðist við,
- brúkaði kænsku slynga;
- en mælt er semja mundi ’ann frið
- við meykóng Hollendinga.
- Lönd hann vann og frægð og fé,
- fylgdu jötnar honum;
- marga lét hann krjúpa á kné
- hjá kynja gullhrúgonum.
- Fór hann þá á fund við Pál,
- frægan kappa og slunginn, —
- hvessti rödd og hóf svo mál
- hetjumóði þrunginn:
- „Sendiför þér ætluð er,
- Íslands skaltu vitja;
- komdu þar sem þingið er
- og þjóðskörungar sitja.
- Kauptu sál og sannfæring,
- í sóknum vertu’ ei linur;
- fullan silfri sjóvettling
- sendi’ eg með þér, vinur.
- Landsmenn skortir lagarbál,
- lítið hafa að éta;
- vesöl mun ei seggja sál
- silfrið staðizt geta.
- Frétt hef eg að Fáfnir þar
- feiknaból sér reiði,
- fullur illsku og eitrunar,
- upp á Bankaheiði.
- Gæta fjárins fjögur tröll
- föst á einu bandi,
- kynjamögnuð eru öll
- austan af Bjarmalandi.
- Fáfnir gerist gamlaður,
- gakk þú hann að finna,
- þér mun ekki örðugur
- ormur sá að vinna“.
- Páll við brá og gekk á gnoð,
- gnötraði Rán og drundi;
- var að húnum hafin voð,
- hrannajórinn stundi.
- Fleyið rann um voga’ að Vík,
- vendi Páll í staðinn;
- kom ei fyrr þar kempa slík,
- kynjaauði hlaðinn.
- Mikill sá á velli var,
- veifaði regnhlífinni;
- kápu’ á öxlum báðum bar
- brúna’ úr refaskinni.
- Sjóvettlinginn seggur skók,
- í silfrinu hringla mundi;
- af því jóðsótt Einar tók,
- Indriði litli stundi.
- Fylgdi auðnum fjölkynngi,
- fengu sumir æði,
- Einar Ben og Indriði
- eins og léku’ á þræði.
- Þessir fremstir „finanz“-menn
- fylgdu glaðir Páli;
- vörnin þeirra er einstæð enn
- í því bankamáli.
- Þó var fátt af þingmönnum,
- þeim er fylgja vildi;
- lækkað var í vettlingnum
- væna meira’ en skyldi.
- Þá varð Laugi óðr og ær,
- öngu vildi sinna;
- Páls að barka kreppti klær
- kempan orkustinna.
- Ekkert Páli ágengt varð,
- ill sú för hans þótti;
- brotnaði’ í trausta brjóstvörn skarð,
- brast í lið hans flótti.
- Þetta Warburg fregnað fær,
- feiknareiður var hann;
- ámur miklar átta’ og tvær
- út á skip þá bar hann.
- Rínar-bál frá Rússíá
- rautt þar mundi glóa;
- heldur síðan hafið á
- hirðir fingra-snjóa.
- Söng í ránum, rumdi grimm
- Rán á óðum mari;
- löng í trjánum dundi dimm
- duna’ á góðu fari.
- Þvoði úðinn öldujó,
- eimvél rámri knúin
- gnoðin prúð um svalan sjó
- sveimaði’ og ámum lúin.
- Warburg hátt í stafni stóð,
- stór og frægðaríkur,
- þegar skeiðin öflug óð
- inn til Reykjavíkur.
- Öllum sá af brögnum bar,
- brúna ýfði hnykla;
- annan sáu ýtar þar
- Alexander mikla.
- Dökk var víkings ásýnd öll,
- augun snöru glóðu;
- allir horfðu’ á heiðið tröll,
- hissa’ í fjöru stóðu.
- Upp á land hann ámur bar,
- áður sem er getið;
- sáu bragnar blika þar
- bjarta linna fletið.
- Hækka brúnin þótti þá
- á þingskörungum vorum;
- margir vildu Warburg sjá
- og vera nær hans sporum.
- Matfrið naumast hafði hann
- hrotta spennti gráan;
- allir sögðu ’hann örlátan,
- allir vildu „slá“ hann.
- Þeir, sem skuldir þjáðu mest
- og þarfir líkams pína,
- þóttu nú í bankann bezt
- borga víxla sína.
- Mörgum böl og meinin jók
- megna bankakvefið;
- en Halldór Jónsson hló og tók
- hálfu meira’ í nefið.
- Laugi og doktor Þórður þá
- þungar fengu hviður;
- höfuðin næstum alveg á
- í ámur steyptust niður.
- Óráð fengu ýmsir skjótt,
- innanskömm í maga,
- fengu ramma riðusótt,
- römbuðu’ og tóku’ að að slaga.
- Ofsjónir að augum bar:
- — urðu sumir trylltir —
- hraunin, jöklar, heiðarnar,
- hafísjakar gylltir, —
- akurlendi, eimvélar,
- íslenzk fley og vagnar,
- bæði radd- og ritsímar, —
- ruglaðir vóru bragnar.
- Tók að vaxa’ af þingsveit þá
- þröngin Warburg kringum;
- óför búna sér hann sá
- að sækja’ að Íslendingum.
- Samt er grímur sagt að tvær
- á suma þeirra rynni,
- þegar gullsins geisli skær
- glampaði’ af ölkrúsinni.
- Warburg fyllti fjölda manns,
- fór svo burt til Hafnar;
- auð ei jók sú herför hans
- hingað um vegu Drafnar.
- Einars tók að hnigna hag,
- hjartað vonrof bíta,
- og revisórinn sælan dag
- síðan má ei líta.
- Fáfnir enn í bæli býr,
- brýzt um skepnan svarta.
- Enginn sækir törgu Týr
- til hans gullið bjarta.
- Ríman þá er enda á. —
- Eikin Bráins túna,
- óðar fá nú skaltu skrá
- í skyndi frá mér búna.
Sjöunda ríma (Bakkusarríma)
breytaLanghent
- Bakkus sjóli sæll við bikar
- situr á stóli tignar hám;
- eins og sólin öðling blikar
- upp í jólna sölum blám.
- Hefur þengli þrúðgum lengi
- þjónað mengi jarðarranns,
- hraustir drengir vítt um vengi
- veg og gengi framað hans.
- Þeir, sem mega athvarf eiga
- óbráðfeigum kóngi hjá,
- fagrar veigar fá að teyga,
- flest þá geigar bölið frá.
- Hótel Ísland heitir stóra
- höllin vísis tignarrík;
- kappa hýsir hún, sem þjóra,
- hvergi rís á jörðu slík.
- Halberg jarl og Júlíus snjalli
- jöfurs höllu ráða þar;
- hörpur gjalla’ að hilmis stalli,
- hátt í fjöllum bergmálar.
- Þakið eldi líkast logar,
- ljós á brá er sólin skín;
- sterkir, hvelfdir, háir bogar
- hvítir gljá sem postulín.
- Veggjatjöldin víða ljóma
- vegleg strá um salargöng;
- þar á kvöldin háa hljóma
- heyra má og fagran söng.
- Byggð sem kirkja er höllin háa,
- himnum móti turninn snýr;
- rammleik styrkir stálið bláa,
- sterka þrjótum mótvörn býr.
- Rauðagulli ritað stendur
- ræsis hallar nafnið glæst. —
- Sértu fullur, sértu kenndur
- sjóli snjall þig metur hæst.
- Hofgæðinga hatar sjóli,
- hans þeir skilja’ ei dýrlegt kram.
- Þeir með kynngi steypa af stóli
- stoltir vilja öldnum gram.
- Sumir slíkir sorgum drekkja
- samt þeim hara ríkum hjá;
- Jósefs líka þar má þekkja
- þess frá Arimatíá.
- Bakkus víða vígi hefur
- vafin prýði, smá og stór:
- Fischer, Bryde, Thomsen tefur
- Templaralýð og Bensi Þór.
- Það eg fregna á þessu landi,
- þó um megnið sýnist fátt,
- hafi þegna í þraut og grandi
- þarfa og gegna Bakkus átt.
- Víða’ er tryggðin forna flúin,
- fylla byggðir Templarar,
- þjóðin styggð og þaðan snúin
- þar sem hryggðin aldrei var.
- Í Bakkí veldi er uppreist orðin,
- oft á kveldin þar er hljótt;
- sveitin hrelld við sultarborðin
- situr eldrauð fram á nótt.
- Fyrir þingið fór að bóla
- feiknum á sem nú skal tjá:
- Geirum stinga göfgan sjóla
- garpar knáir vildu þá.
- Yfir Lauga brúna baugum
- Bakkó móti hatrið gein;
- sem úr drauga ógnar augum
- yfir blótstall voði skein.
- Indriði spandi lýð í landi,
- ljótur vandi að höndum bar;
- út sig þandi Árni á gandi,
- eins og fjandinn tilsýndar.
- Þingmenn skjótt í flokkum fóru,
- fella vildu gylfa höll:
- eiða fljótt þar ýmsir sóru,
- að hún skyldi hrynja’ á völl.
- Inn þeir brutust, örum skutu,
- í ofsa og flýti’ að jarlsmönnum;
- augum gutu — enn þau flutu —
- að ákavíti og bjórtunnum.
- Tók að langa lýði’ í dropann,
- linuðust trylltum sóknum í;
- létu ganga að grönum sopann,
- glösin fylltu af kurt og pí.
- Þá vóru sköll og þá var gaman,
- þá var köllum glatt í lund;
- margir höllin héldu að saman
- hryndi öll á samri stund.
- Fast var þjórað þá „á landi“,
- þyrstir í bjór þeir voru’ um of;
- út þeir fóru „óferjandi“,
- enn hið stóra gleymdist hof.
- Aldrei síðan hilmis höllu
- herjuðu stríðir á með brand,
- enn liði hans fríðu eyða öllu
- ætluðu víða þó um land.
- Ekki þó þeir urðu’ að spotti,
- ýms þeir felldu vígi smá;
- Bakkus hló og Halberg glotti,
- heiðri og veldi krýndir þá.
- Þó verði’ in smærri vígi’ að þústum,
- við því færrum görpum hrýs,
- þau hin stærri þjóta úr rústum
- þá með hærri veg og prís.
- Bakkus lifir öldum yfir, —
- ekki skrifa’ eg meira um hann. —
- Falda-Sifin fegurð drifin,
- við förum að tifa í svefnarann.
Áttunda ríma (Arnarhólsríma)
breytaNýhent
- Þar sem sólin signir lá
- sæl með væna geislastafinn,
- blikar hólinn Arnar á
- iðjagrænum skrúða vafinn.
- Þangað bar af bláum mar
- — björt í kring þá svifu regin —
- sigurfarar súlurnar,
- sem að Ingólfs greiddu veginn.
- Þar hefur Saga björt á brá
- búið, — því skal nú að hyggja, —
- hundadaghilmir þá
- hraustur vígi lét þar byggja.
- Upp á garði geysihám
- ginu hvoftar fallbyssnanna,
- mekki varð ei greint í grám
- grundin, loft né toppar hranna.
- Þegar Danir ætluðu’ á
- Íslendinga að skjóta forðum,
- eins og hanar hólinn þá
- hlupu kringum búnir korðum.
- „Batterí“ þeir byggðu hátt,
- bráðum skyldi’ ei neinu eira;
- skota gný og geira slátt
- gríðar-trylldan átti' að heyra.
- Dönum kreppti kuldinn að,
- króknuðu flestir þeirra’ um vetur,
- virkið eftir þó er það,
- þar sem bezta vígið getur.
- Margir vildu fegnir fá
- fræga og dýra vígið góða;
- en — því skyldu engir ná
- álma-Týra neinna þjóða.
- Þar er yndi út við sjá,
- uppi’ er tindrar stjarnan skæra:
- fljóðin yndisblíð á brá
- bjarta’ í vindi lokka hræra.
- Hólnum pískrað oft er und
- ástmál dátt í kyrrum leynum;
- þar má hvískra hal og sprund
- heyra lágt hjá fjörusteinum.
- Þingmenn unnu þessum stað,
- þar var næði’ að hugsa málin;
- þangað runnu þegar að
- þyrst var bæði líf og sálin.
- Þegar leið á þingtímann,
- þóttu undur bera að höndum:
- hraðsigld skeið af hafi rann,
- hvein og stundi Kári’ í böndum.
- Var sem eldur léki’ um lá,
- ljóss í glampa allt nam renna,
- þegar kveldi þöglu á
- þúsund lampar sáust brenna.
- Stóð þar drós í stafni fríð,
- stafaði ljós af hvarmi björtum,
- fegri’ en rós í fjallahlíð,
- fekk hún hrós í allra hjörtum.
- Gullnir lokkar léku’ um háls,
- liljur hvítar barminn skrýddu;
- yndisþokki og fegurð frjáls
- fljóðið íturvaxið prýddu.
- Töfrum alla heilla hún
- hölda snjalla mundi kunna,
- sem á fjalla blikar brún
- og blómin vallar morgunsunna.
- Dana hún frá veldi var;
- Viðarr hét sá réði fleyi;
- svarta brún og svip hann bar,
- í sóknum lét hann bugast eigi.
- Jötunn var að vexti hann,
- voðalega röddin drundi;
- sterklega bar hann brynþvarann,
- branda þegar hríð á dundi.
- Þótti landið frúnni frítt;
- fögur skýin rauf þá sólin,
- skein að vanda bjart og blítt
- á „Batterí“ og Arnarhólinn.
- Reisa vildi’ hún háa höll
- hólnum á með skrauti glæsta;
- af gulli skyldi’ hún glóa öll,
- gleðin þá var fengin æzta.
- Ísland vildi hún unnið fá,
- Arnarhól og vígið sterka;
- bezt með mildi og blíðu þá
- baugasólin hugðist verka.
- Frúin þá á þingið gekk,
- þingmenn fann að máli snjalla;
- brögðum gráum beitt hún fékk,
- bráðum vann hún flesta’ að kalla.
- Blóminn Hafnar hýreygur
- hugum allra í skyndi sneri;
- svo að jafnvel Sighvatur,
- sjötugur kallinn, varð að sméri.
- Svefnþorn stakk hún seggjum — því
- suma æði og gerning tryllti —
- hét það „Jac de Hennessy“;
- Halldór bæði’ og Þórð hún fyllti.
- Laugi’ á foldu fleygði sér,
- fald á svanna pilsi kyssti;
- satt er, holdið óstyrkt er,
- ekki hann þó kraftinn missti.
- Sór hann fljóði fylgd að ljá
- og flein að skaka af mætti öllum,
- hitnaði blóð í hetju þá,
- heyrðist brak á rómuvöllum.
- Fegurð svanna samt ei fékk
- sigrað þingmann Reykvíkinga;
- með Valtý hann að hildi gekk;
- hetjur slyngar engir þvinga.
- Allur frúar flokkurinn
- fylkti nú við „Batteríið“
- — mót réð snúa harður hinn —
- heiðri búið liðið tigið.
- Ekki á þingi’ eg þar er með,
- þar sem falla menn til grundar. —
- Hagkveðlinga hátt eg kveð
- um hetjur snjallar innan stundar.
Níunda ríma (Batteríisríma)
breytaSamhent (öll ríman er ort undir afbrigðinu Hagkveðlingahætti, sbr. seinasta erindi áttundu rímu)
- Féll minn óður áður þar,
- æddu’ í móði hetjurnar,
- Hárs með glóðir hvassyddar
- hart á slóðir vígvallar.
- Hófst þar róma hörð og ströng,
- hvinu skjómar lofts um göng;
- hljóðin óma lúðra löng,
- af laufahljómi’ í björgum söng.
- Grenjuðu bláir berserkir,
- bölvuðu þá sem vitlausir,
- logaði á þeim Óðins hyr,
- enginn sá þau læti fyr.
- Margur gapti grimmúðgur,
- gaus úr kjafti bálreykur,
- framan og aftan fúlvindur,
- Fjandans krafti magnaður.
- Skall og small í skoltunum,
- skjómi ball á hjálmunum,
- blóðið vall úr benjunum,
- buldi’ í fjallagnípunum.
- Laugi byrstur lengi’ af móð
- Löndungs hristi rauða glóð;
- í herinn fyrstur áfram óð,
- ýmsir misstu líf og blóð.
- Sótti hann þá hinn þrekmikli,
- þróttarknái og beinskeyti,
- Jón hinn fráni fullhugi,
- fleina-Þráinn reykvíkski.
- Æða svall þar aldan heit,
- ópin gjalla’ í lýða sveit;
- stál við kalla hausum hneit,
- á hvorugs skalla járnið beit.
- Mækja högg þar mundi’ að sjá
- mörg og snögg í skjóma þrá;
- merki glögg þess mátti fá,
- að mikla rögg þeir sýndu þá.
- Jón er drengur dáðrakkur,
- dugði’ hann lengi ótrauður,
- á Hildar vengi höggfimur,
- hart þó gengi’ að berserkur.
- Hörðnuðu tónar Hildar ranns,
- hamaðist dóna grimmur fans;
- hjörs við són í sóknar dans
- sótti að Jóni nafni hans.
- Reyndu’ að stinga rekkar þann,
- Reykvíkinga-fulltrúann,
- en hann slyngur stökkva vann
- strax yfir hringinn margfaldan.
- Valtýr sá það, lagði lið
- lengi fráum skjómavið;
- ruddi þá í hersveit hlið
- hetjan kná að fornum sið.
- Örum skaut hann eitruðum,
- ískraði og þaut í skjöldunum;
- margur gaut upp glyrnunum
- að garpi’ í þrautum rammefldum.
- Hetjur taka Heljar ró;
- af hafi drakon mikill fló;
- sá nam skaka kjaft og kló,
- koníaki á herinn spjó.
- Æstist Hildur áköf þá,
- yfir sig skildi Valtýr brá;
- orkufyllda kempan kná
- konjakk vildi ekki sjá.
- Skulfu stræti af hrotta hljóm,
- heyrðust lætin suður í Róm;
- laufaþrætu löngum óm
- lýst ei gætu orðin tóm.
- Laugi’ um síðir sigurs naut
- sóknarstríða viður þraut;
- maðurinn skríða móður hlaut
- í munarblíðast frúar skaut.
- Veitti’ hún hressing hetjunum,
- hjörs við messu þjökuðum;
- gaf hún blessun berserkjum
- á blóðvang þessum margsærðum.
- Glóðu blóm á brjóstum þar
- Börva skjóma um göturnar,
- er fyrir sóma fagurrar
- frúar Óma báru skar.
- Margur í hljóði frúna fann,
- en fá varð þjóð við sigur þann;
- vígamóðr í virðum brann. —
- Valtýr stóð við fjórða mann.
- Brestur hljóðin, enda’ eg óð. —
- Unga rjóða baugaslóð,
- syngdu ljóðin sönn og fróð
- um Sjafnar glóð og stál og blóð.
Tíunda ríma (Konungs ríma og ráðherra)
breytaStafhent
- Enn skal hróður hefjast minn.
- Hilmir góður þetta sinn,
- Rínar eldi reifaður,
- réð fyrir veldi Danmerkur.
- Afar tiginn öðling sá
- aldurhniginn mundi þá.
- Kóngurinn get eg kynsæli
- Christian hét hinn níundi.
- Ástsæld hljóta af ýtum vann
- enginn skjóta vildi hann;
- efldi frið og frelsi jók,
- fylkir við er ríki tók.
- Beitti forðum brandi sá
- buðlung storðum Mistar á,
- hjörs í róti harðskeyttum
- herjaði móti Þjóðverjum.
- Atti að lubbum eggjum þá
- „Als“ og „Dybbøls“-hæðum á;
- vals á slóðum hristi hrein
- hetjan góða Mistiltein.
- Var að etja ofjarl við
- álmahret frá Dana hlið,
- enda fóru ófarir
- álma-Þórar tröllefldir.
- Bismarck, Fjandans fulltrúi,
- fúlum anda blásandi,
- Dönum kaldan klaka á
- kom þar galdrahundur sá.
- Talsverð missti lönd og lýð
- lofðung Christian stáls við hríð;
- hræddist síðan sjóli mest
- sverðahríð og vopnabrest.
- Sat í Höfn með hirð í frið, —
- há er Dröfn sú borgin við,
- sóma hlaðinn heimsfrægur
- höfuðstaður Danmerkur.
- Tvo ráðgjafa ræði’ eg um,
- ræsir hafi í meðráðum;
- hrannar ljósi hlaðnir með,
- hétu Goos og Sehested.
- Ísland lýtur öðling þeim,
- öld er býtir rauðum seim —
- þar sem aldrei sumarsól
- sezt við kaldan norðurpól.
- Þar eru háir herkóngar —
- herma frá þeim rímurnar. —
- Hilmis gagns þar geyma þeir
- Goos og Magnús prúði tveir.
- Svo bar við einn sunnudag,
- saddur friði og auðnuhag
- yfir borðum öðling sat;
- átu korða runnar mat.
- Þar var dísætt þrennslags vín,
- þar var nýsteikt keldusvín;
- baunir ýtar átu og graut,
- ákavíti um borðin flaut.
- „Brennivínið bragðgóða“,
- bjarta, fína og heilnæma
- sjálfur dreypti’ í sikling stór,
- sem hann keypti af Bensa Þór.
- Borð fyrir gylfa gengur snar
- Goos með Ylfings brugðið skar,
- ekki frýnn var á að sjá,
- yggldust brýnnar gráar þá.
- Augum hvolfdi ákaft þar,
- Ísafold í hendi bar;
- brann sem gneisti’ und brúnunum,
- blaðið kreisti’ í lúkunum.
- Enginn brosti, öðlings þjóð
- eins og lostin þrumu stóð.
- Mælti hraður hilmir þá:
- „Hvað er það, sem gengur á?“
- Innti í skyndi aftur hinn:
- „Illtíðindi, herra minn;
- hreyfa snarir herskildi
- herkóngar á Íslandi.
- Allt í brandi’ og báli’ er þar,
- blóði randir litaðar,
- bragna fall og brandshviður;
- berst þar allur þingheimur.
- Út úr ríkisráði mér
- rammir víkja ætla sér
- runnar þorna þjóðfrægir,
- — þeir eru’ orðnir vitlausir.
- Skortir Valtý vopn og lið,
- varla er talað þar um frið.
- Býsna hnellinn brands við el
- Bensi féll, og það fór vel!
- Æða slyngar áfram þar
- Ísfirðinga kempurnar;
- skjóma’ á þingi skerpir sinn
- Skaftfellinga jötunninn.
- Þetta lygi engin er
- eftir því sem stendur hér:
- skammagrein, sem — skilst mér von —
- skrifaði Einar Hjörleifsson.
- Líkur bola biksvartur
- blæs að kolum Þjóðólfur;
- út þar fossar eiturtjörn,
- en Einar krossar sig og Björn“.
- „Hvaða fjandi?“ hilmir kvað,
- „höndum vandi kemur að,
- eyðist ríkið yndi þver,
- illa líkar stríðið mér.
- Grein mér rétt um hersins heild,
- hvað er að frétta’ úr efri deild?“
- Goos þá svarar: „Illa er
- aftur farið kóngsins her.
- Árni dugar ekki hót,
- elli bugar Þorkel ljót,
- Júlíus gefur jafninga,
- Jónas hefur ginklofa.
- Bagals hristir Hallgrímur
- hirðir Kristí sauðkindur,
- pillur hnoðar himneskar
- úr hjómi’ og froðu mælskunnar“.
- Borðum, hrindir hilmir fram,
- hverfur yndi frægum gram;
- saman kallar ríkisráð
- ræsir snjall og fékk svo tjáð:
- „Ellin ljóta amar mér,
- annars skjótur byggi eg her;
- brands með hviðum blóðugan
- bældi eg niður ófrið þann.
- Hefði ungan hlegið mig
- hjörva þungan troða stig,
- hrista nakinn hjör og sax,
- en hvað skal taka nú til bragðs?“
- „Herra“, sagði Sehested,
- „sé eg bragð, er förum með:
- Finn einn aldinn eigum vér,
- ýmsa galdra’ er temur sér.
- Gorms frá tíð er gamla sá,
- gengur skíðum hafið á,
- um himin þýtur, haf og grund
- og heljar-Víti á klukkustund.
- Ekki er vandi Finna’ að fá
- að fara á gandi’ um höfin blá,
- til að æra alþingi
- eða hræra’ í þjóðinni.
- Sendið Finninn alþing á,
- yðar kynni boðskap sá,
- að harðir láti af hernaði
- hlynir plátu á Íslandi —
- á þeim lemja auðvelt sé,
- ef þeir semja’ ei vopnahlé —
- slíðri’ ei hringa hlynir brand,
- „Heimdellingar“ skjóti’ á land“.
- Þengli ráðið þóknast réð,
- þakkir tjáði Sehested;
- gandi renndi rammaukinn
- um Ránar lendur Finnurinn.
- Allt var þá í uppnámi.
- Öllum brá við þingheimi,
- þegar renndi’ í Reykjavík
- ræsis sending flugu lík.
- Vænstan kostinn sinn þeir sjá
- að sefa rosta’ og hjörva þrá;
- hættu eggja ógnir við
- ára tveggja sömdu frið.
- Margur friði feginn var
- frækinn viður skjóma þar,
- enda þótti um endirinn
- uggvænt drótt í þetta sinn.
- Hétu þó í huga sér
- handar snjóa Böðvarner,
- að þeir skyldu annað sinn
- auka Hildar rifrildin.
- Valtýr fór til Hafnar heim,
- hlaðinn stórum auð og seim;
- hefndir stríðar hugði á
- hirðir víðis ljóma þá.
- Veizlu þáði’ í hilmis höll
- hlaðin dáðum kempan snjöll;
- korða álfur kónginn fann,
- kyssti sjálfan ráðgjafann.
- Þungt féll Lauga’ að leggja frá
- ljótri flauga’ og eggja þrá;
- stála Baldur blóðugar
- beit í skjadar rendurnar.
- Ýmsir vóru óvígir
- eftir stóru kapparnir;
- slíðraði digur sísta sinn
- sverðið Vigur-klerkurinn.
- Jón í Múla mergund bar,
- mýldist túli hetjunnar.
- Sómakarlinn Sighvatur
- svo var fallinn óvígur.
- Heima þroka hertogar,
- hildi lokið allri var,
- enda skil eg efni við. —
- Enda vil eg ljóða klið.
- Lengur strenginn stirðan minn
- slá eg eigi hirði’ um sinn.
- Sof þú, dúfan dýr og góð,
- döf þín ljúf sé, hýra fljóð.
Ellefta ríma (Krossferðarríma)
breytaFerskeytt
- Hlustaðu á mig björt á brá,
- blóminn ungra fljóða;
- Magnús prúða aftur á
- efnið minnist ljóða.
- Eftir tveggja ára bil
- úti reyndist friður;
- frétti Valtýs ferða til
- frækinn álma viður.
- Safnað Valtýr hafði her
- hér á landi víða
- og á Magnús ætlað sér
- ógurlega að stríða.
- Honum voru margir með
- mætir skjóma þundar;
- berserkir með gráðugt geð
- geystust til þess fundar.
- Magnús prúði’ og hirðmenn hans
- hlupu’ um borgar-stíga;
- hræddust flokkinn hreystimanns,
- hjörtun tóku að síga.
- Magnús sér, að setu til
- sízt mun boðið vera;
- hann í snarpan hjörvabyl
- herör upp lét skera.
- Þá, sem fyrr hann veg og völd
- veitti’ af mildi sinni,
- bað hann djarft með dör og skjöld
- duga’ á krossferðinni.
- Lárus má þá minnast á,
- mækja-Börinn slynga;
- nú var gildur garpur sá
- goði Snæfellinga.
- Forgyllt Magnús hafði hann
- hérna fyrr um árið,
- þegar vestra margan mann
- mæddi Skúla-fárið.
- Þegar Skúli skjóta inn
- Skurð í svarthol vildi,
- líkna vildi honum hinn
- af hugulsemi og mildi.
- Sendur Lárus vestur var
- vígamóði fylltur;
- móti Skúla brandinn bar,
- barðist eins og trylltur.
- Komst í marga þunga þraut
- þrekinn Baldur skíða;
- Ísfirðingar álma-Gaut
- ætluðu’ um nótt að hýða.
- Segir fornum sögum í,
- sem að ýmsir trúa,
- að Lárus hugðust heljarþý
- úr hálsliðunum snúa.
- Lygi sjálfsagt er það allt
- um þann kappa fríðan,
- en eitt er víst, að höfuð hallt
- hefur ’ann borið síðan.
- Landshöfðingja Lárus nú
- liði sínu heitir;
- á goðanum hafði tröllatrú
- traustur lagabeitir.
- Lárus bændum bauð á fund,
- búinn tignarskrúða.
- Talar þá á þessa lund
- þjóðar hetjan prúða:
- „Heyrið mál mitt, hlýðið mér,
- hér í dag skal þinga:
- Kveðju’ eg yður öllum ber
- okkar landshöfðingja.
- Vitið þér, að Valtýr, sá
- versti höfuðfjandi,
- undir Danskinn ætlar ná
- okkar föðurlandi?
- Kjósið mig að bregða brand,
- beint á þing að ríða,
- fyrir guð og fósturland
- við fjanda þann að stríða.
- Heldur var mín fræknleg för
- forðum daga vestur,
- Skúli’ er mínum hné und hjör,
- höfðingjanna mestur.
- Vel eg dugði’ er sóttu i senn
- Sviðris kyntum eldi
- sextíu’ að mér svolamenn
- saman á einu kveldi.
- Í Höfn á knæpur kom eg oft
- kátr og hress í bragði;
- „bullur“ allar upp í loft
- eg á gólfið lagði.
- Hef eg og með höfðingjum
- heldur verið talinn,
- og í nefnd í útlöndum
- öðrum fremur valinn.
- Kenndi Hannes Hafstein mér
- haglega’ í blöð að yrkja;
- ljóð mín skulu hraustan her
- hressa, magna og styrkja.
- Vilji eitthvert illfygli
- ofan í mig fara,
- þá skal ég í Þjóðólfi
- því með stöku svara.
- Hreppstjórar mitt heyri tal —
- heiður mun það vera —:
- eins og mig ég yður skal
- uppdubbaða gera.
- Verðlagsskráin verður lág,
- vondu minnka gjöldin,
- ef þið viljið lið mér ljá,
- lemja hjör á skjöldinn.
- Mitt skal öllum opið hús,
- engum mungát banna;
- ég skal vera faðir fús
- föðurleysingjanna.
- Sveig úr ljósum lárviðum
- landið skal mér flétta;
- ég af yður ómögum
- öllum fljótt skal létta.
- En munið og, að eg er sá,
- sem að sér hæða’ ei lætur,
- ef þið nú mér fallið frá
- fleins við skæðar þrætur“. —
- Orðinn var hann ærið hás,
- undir flatt hann lagði. —
- Bárður stóð þar Snæfellsás,
- stilltur glotti’ og þagði.
- Bændur góða gáfu von,
- þá gladdi’ að fá í soðið. —
- Herra Einar Hjörleifsson
- hafði fram sig boðið. — —
- Lárus kusu karlarnir
- knáir þó á móti;
- prófast bláir berserkir
- beittu hvössu spjóti.
- Hélt þar Lárus harðfengur
- höfuðpaurinn velli,
- en hann séra Sigurður
- síðast trú’ eg félli.
- Meira að sinni’ ei segir frá
- sverðabrjóti slyngum. —
- Stýrði Hannes Hafsteinn þá
- hraustur Ísfirðingum.
- Sá var fyrða fríðastur
- fallega mjög sig bar hann,
- kempa’ á velli, knálegur,
- konunglegur var hann.
- Talaði’ í ljóðum, skemmtinn, skýr,
- skáldaði mörgum braginn;
- og við skál var ósköp hýr
- oft er leið á daginn.
- Magnús bað hann leggja lið,
- lífsins næði hafna;
- Hannes bón hans varð nú við,
- vildi liði safna.
- Skúli átti’ og Hannes hríð
- harða þar og langa;
- ýmsum þótti í þann tíð
- ógna-styrjöld ganga.
- Sendi Hannes seiðkonur
- saman her að smala;
- kaldrifjaðar kveldriður
- kepptu fram til dala.
- Hannes kom á Horn og lét
- hátt sinn lúður gjalla,
- og með röddu hárri hét
- hann á galdrakalla: —
- „Surtur nú að sunnan fer,
- sólu byrgir skæra;
- í dauðans hættu okkar er
- ættarjörðin kæra.
- Hingað brunar Heimdallur,
- honum Valtýr ræður,
- blár og digur berserkur,
- bændum gestur skæður.
- Fram hann æðir emjandi,
- eldi spýr úr kjafti,
- lönd og sjóinn lemjandi
- löngu axarskafti.
- Hefur fjöld af fallbyssum
- fantrinn til að stríða;
- hér mun ekki’ á Hornströndum
- hollt í kyrrð að bíða.
- Skýrt hefr Magnús mér því frá,
- muni ’ann þessa daga
- landið okkar suðr í sjá
- svikull ætla’ að draga.
- Haldið þið, piltar, Hornið í,
- hér þarf fast að standa;
- sendið mig í málma-gný
- móti þessum fjanda.
- En ef þið hans eflið lið
- eða fylgið honum,
- danskir verðið þrælar þið
- þá á galeiðonum.
- Sonum verður skipað skjótt
- að skjóta feður sína;
- þá mun dauðans næðings nótt
- nísta ættjörð mína.
- Eg á „órótt ólgu blóð“,
- eg skal standa’ og verjast
- og með hug og hetjumóð
- hermannlega berjast“. —
- Hornstrendingum heldur brá,
- hvítnuðu þeir í framan.
- „Kjósum Hannes Hafstein þá!“
- hrópuðu allir saman.
- Gerðu’ að Skúla gerningar
- galdramenn frá Ströndum;
- enginn mennskur maður bar
- megn við slíkum fjöndum.
- Samt við krossa’ og klukknahljóð
- kempan studdist ríka,
- og til sæmdar þingi’ og þjóð
- á þingið komst hann líka.
- Lýðir hlýði ljóðasmíð;
- landsins rjóðu dætur
- hræðist blíðar blóðugt stríð,
- bjóði’ oss góðar nætur.
Tólfta ríma (Kosningaríma)
breytaBraghent
- Um þær mundir ýmsir högg í annars garði
- áttu, því að þing var nærri,
- þóttist hver þar öðrum hærri.
- Guðjóns áður getið er, sem grimmur forðum
- biskup lét og landshöfðingja
- ljóta títuprjóna stinga.
- Veður skiptist skjótt í lofti, skaltu trúa,
- landshöfðingja vinur vera
- vildi’ ’ann nú og „agítera“.
- Bjóst hann við, að máske mundu molar hrynja,
- eins og komið er á daginn,
- af hans borðum sér í haginn.
- Kosninga var hríðin hörð þar háð á Ströndum;
- átti ’ann þar við enga gungu,
- Ingimund í Snartartungu.
- Knéskít Guðjón hraustur hlaut, svo hermir sagan,
- fyrir ungum Ingimundi;
- óglatt varð þá mörgu sprundi.
- Aftur tókst nú orrustan, sem allir muna;
- eftir langar eggja-hviður
- Ingimundi þvældi ’ann niður.
- Höggorrusta háð var grimm í Húnaþingi:
- Árni sleit í Höfðahólum
- á hlaupum sínum fernum sólum.
- Þaut hann eins og þeytispjald um Þing og Dali
- til að æsa að álma-róti
- alla karla Valtý móti.
- Komst því ekki til á túni töðu’ að hirða
- þessi fleina Freyrinn mætur
- fyrr en undir veturnætur.
- Þarna’ er dæmi, þjóðin mín, sem þú skalt læra;
- haltu þér við hærri vegi,
- hirtu’ um bú og fé þitt eigi.
- Undarlegt er æðimargt, en einkum þetta,
- að hér skyldi orkuslynga
- Árni teyma Húnvetninga.
- Svo hann villti sjónir þeim, að sumir vildu
- vekja upp dauða og Valtý senda, —
- virðist slíkt á æði benda.
- Jósafat bjóst aldinn út í álma-hretið,
- ætla kvaðst „með elli bleika
- óskelfdur til Hildar leika“.
- Hermann digur þrífork þreif, á þingið reið hann;
- selir grétu gleðitárum,
- gægðust upp úr köldum bárum.
- Vöðuselur var þar stór og varð að orði:
- „Hermann frændi, í þingsal þínum
- þú skalt heilsa bræðrum mínum.
- Vertu sæll, þér óskum allir auðnu’ og gengis.
- Á því vota áttu heima,
- aldrei máttu þessu gleyma.
- Dauf mun vistin þykja þér á þurru landi,
- verði þar ei vært, þá flýja
- vínlands skaltu til hins nýja“.
- Kom þá mikið kríuger að kveðja garpinn,
- fast og heitt á koll hans kysstu
- kríurnar og fæðu misstu.
- „Dekorerað“ hattinn hans þær höfðu’ og klæði,
- svo að kempan sýndist prúða
- sakleysis í hvítum skrúða. —
- Skal eg þá í Skagafjörðinn skjótt mér snúa,
- þar sem gengu þungu stríðin,
- þar varð ljóta orrahríðin.
- Innan héraðs ýmsir vildu á alþing fara,
- og Stefán minn á Möðruvöllum,
- maður sá er bar af öllum.
- Hann er fríður, vaxinn vel og vígalegur;
- bregður grönum, glottir tíðum,
- gleðst hann oft af deilum stríðum.
- Sá var mestur Valtýs vin á voru landi;
- mælsku skorti’ og einurð eigi,
- ótal þræddi krókavegi.
- Herma skal frá honum Jóni’ á Hafsteinsstöðum:
- norðr í Fljót eg frá hann ríði,
- forna hitti töfragríði.
- Mannsrif eitt þau magna’ og senda meginpúka;
- Stefán á sá fjandi’ að finna,
- ferð hans tálma’ og ógagn vinna.
- Hafsteinsstaða-fjandinn fer nú ferða sinna;
- mórauð hundtík mögnuð var ’ann,
- með sér djöfuls-kynngi bar ’ann.
- Var þá Stefán vestur búinn, — var þó áður
- búinn fund að boða’ og lýði
- bað sér fylgja’ í hörðu stríði.
- Eina nótt það er, að Stefán illa lætur
- svefni í, og sárra kvala
- svo hann kenndi’ að mátti’ ei tala.
- Þrútinn var og helblár háls og höfuð bólgið;
- beinverkir og svimi sóttu
- sárt á hann á þeirri nóttu.
- Vætti ’ann kverkar víni á, en varla niður
- — svo mjög tók hann kvala’ að kenna —
- kunni hann nokkrum dropa renna.
- Sent er nú á Akureyri á augabragði
- Guðmund Hannesson að sækja
- sveigi til að líkna mækja.
- Sá hefr marga hölda heimt úr Heljar greipum;
- lýsir honum lærdóms andi,
- læknir mesti á Norðurlandi.
- Með sér hafði’ hann hundrað glös af Hoffmannsdropum,
- skurðarhnífa, skæri’ og tengur,
- skyldi’ ei Stefán kveljast lengur.
- Allt kom fyrir ekki þó; — þau orð hann hafði,
- að sú veiki ekki mundi
- einleikin í hjörva-Þundi.
- Stefán býst nú bráðum þar við bana sínum,
- mjög af honum mundi dregið,
- maðurinn gat ei framar hlegið.
- Ólafur Davíðs son var sagt að sóttur væri;
- enginn maður manninn blekkti,
- mætavel hann drauga þekkti.
- Réttum beinum sezt hann svo á salar gólfið;
- las og þuldi’ í hálfum hljóðum
- heljar-feikn af galdraljóðum.
- Sér hann Stefáns hart að hálsi herða fjanda;
- eftir langar kynja-kviður
- kom hann draugsa loksins niður.
- Létti skjótast laufa-Tý, og langferð sína
- hefur nú og heldur vestur,
- höfðingjanna auðnumestur.
- Stefán sigur frægan fékk og fór á þingið.
- Ólafur frá Álfgeirsvöllum
- einnig fór með kappa snjöllum.
- Jón varð þá að hírast heima á Hafsteinsstöðum
- og með honum Ullar skíða
- aðrir þeir sem vildu stríða. —
- Ögn skal nú á Eyfirðinga einnig minnast.
- Hæst lét þar í Hildar sköllum
- Hjaltalín á Möðruvöllum.
- Þá var Klemens kempan háa kesju gyrtur,
- og sterkur sá er stýrir plógi
- Stefán út í Fagraskógi.
- Allir vildu á alþing þeir og ótal fleiri;
- allir þóttust „vissir“ vera,
- vitlausir að „agitera“.
- Hjaltalín með hálfanker í hernað lagði;
- kempan dýra, dáðum slynga
- dreypti’ úr því á Svarfdælinga.
- Glaðir kneyfðu karlar vín, en kjörþingsdaginn
- loforð heima hjá sér geymdu:
- Hjaltalín þeir flestir gleymdu.
- Stefán ræðu hélt, sem heyrðist hundrað rastir;
- margt af viti, margir sögðu,
- margir brostu’ í kamp og þögðu.
- Hné þar gamli Hjaltalín með heiðri og sóma.
- Klemens bar úr býtum sigur,
- burðamikill, hár og digur.
- „Úníform“ og augnaráð hans engir stóðust;
- þinggjaldanna minntust margir;
- meintu „líðun“ helztu bjargir.
- Stefán fekk til fylgdar með sér fleina Baldur;
- annað sætið enginn vildi
- autt á þingi’ að vera skyldi.
- Eg er þjáður, eg vil náðir á mig taka.
- Allt er láðið orpið klaka. —
- Úti’ er bráðum þessi vaka.
Þrettánda ríma (Önnur kosningaríma)
breytaSkammhent
- Þá skal tjá frá Þingeyingum,
- þá var dauft og hljótt;
- drúpti Bensa dáinn kringum
- dauðans kalda nótt.
- Þá var allur „eldur dauður“
- eftir voðaskell,
- þegar Bensi hart á hauður
- hinzta sinni féll.
- Yfir sig þeir ákaft jusu
- ösku’ og fóru’ í sekk;
- þá í augun illa gusu
- æði-margur fékk.
- Ljótur gamli lengi hafði
- legið þá í kör;
- að sé rekkjuvoðum vafði
- vopna aldinn bör.
- Sér á vinstri síðu kló ’ann,
- svo í brækur fór;
- hart á lærið hægra sló ’ann
- hét á Krist og Þór: —
- „ „Æðstu þekking“ ellin veitir,
- á mér þetta sést;
- heyri allar hraustar sveitir,
- hvað mér sýnist bezt:
- Setjið mig í sæti Bensa,
- svo er bætt vort tjón;
- enn mun karlinn kunna’ að skensa
- kjaftfor þingsins flón.
- Hörmung er ef hér á láði
- heimskan skjöldinn ber:
- eg vil Magnús minn að ráði
- mektugr öllu hér.
- Bankann þarf ei, Þórshöfn dugar,
- þar er Snæbjörn minn;
- eg skal flytja fegins hugar
- fram þau stórmælin.
- Ljótur hræðist aldinn eigi
- atför Valtýings;
- máske karli koma megi
- kviktrjám á til þings“. —
- Að svo mæltu út af féll hann —
- úti’ um þingreið var;
- enginn vildi’ í elli hrella’ ’ann —
- og þeir kusu’ hann þar.
- Pétur Gauti gjarnan sagðist
- grípa vilja hjör;
- allþungt stríðið í hann lagðist
- undir svaðilför.
- Norðmýlingar sóttu’ að sennum,
- sveigðu vopnin stinn;
- rauk sem gufa af rekka ennum
- Rangár-samþykktin.
- Einar beggja vinur vera
- vildi’ í hverri þraut;
- samvizkan hans sýndist bera
- sannfæring á braut.
- Jóhannes hinn furðu fríði
- frækn sig heiman bjó,
- þótti vera’ á þingi prýði,
- þola flestan sjó.
- Sunnmýlingar héldu að hildi,
- hríð varð ekki löng;
- Axel frækni, garprinn gildi,
- geira herti söng.
- Gutti hjá í liði lafði
- landshöfðingjanum;
- umboð hann og umbrot hafði
- ill í maganum.
- Ólafur frá Arnarbæli
- austr á vængjum fló;
- snerist um á hnakka’ og hæli,
- hvergi af megni dró.
- „Þarfastan“ sig „þjóninn“ kvað ’ann
- þingi og landsmönnum;
- heilla allra’ og heiðurs bað ’ann
- Hornfirðingunum.
- Í hans mælsku meginflóði
- margir fóru’ á kaf;
- séra Jón, hinn gamli, góði,
- gat ei komizt af.
- Skaftfellingar vestri vóru
- víga búnir til;
- tryggðareiðinn ýmsir sóru
- ýtar Lauga’ í vil.
- Skuggsýnt var og heljarhjúpi
- hulin foldarból;
- kúrði ugla’ á Keldugnúpi,
- kveið þar degi og sól.
- Doktor Forni fúll í svörum
- fór með kukl og seið;
- skaut hann mörgum eiturörum,
- austr á Síðu reið.
- Kampinn á hann byrstur bítur,
- býður Lauga’ á hólm;
- niður úr sorta himins hrýtur
- hríðin galdra ólm.
- Laugi bað sér dísir duga
- djöfuls kynngi mót;
- fyrsta sinn með hálfum huga
- hjör hann þreif og spjót.
- Hrakið lá í hrúgum víða
- hey hjá bændunum;
- uggði þá, að ótíð stríða
- ættu í vændunum.
- Kjörþingsdaginn röðull roða
- reifar engi’ og tún;
- glit af skærum geislaboða
- gyllti fjallabrún.
- Fáir kappar Forna mættu
- á fundi þennan dag;
- heyja sinna gildir gættu
- garpar sér í hag.
- Doktor Forna féllust hendur
- fyrir sólarbrá;
- hann varð þá að steini’ og stendur,
- stór við Kötlugjá.
- Laugi stoltur slíðrar vigur,
- stál var ekki reynt;
- frægan hafði’ ’ann hlotið sigur,
- hélt á alþing beint.
- Rangæingar rómu stikla
- ramma þeyttu í gríð;
- sendu Þórð og Magnús mikla
- að magna geira-hríð.
- Eggert svartur hempu hristi,
- hleypti vindi’ á stað,
- atkvæðanna megnið missti;
- manninum gramdist það.
- Á skal minna Árnesinga:
- Ýmsir vildu þar
- gildir, framir Gautar hringa
- grípa Sigtýs skar.
- Símon hafði beizlað bæði
- Bakka og Flóamenn;
- lét þá sprikla’ í leyniþræði
- lengi marga í senn.
- Pétur gapti’ og gleiðum túla
- galli tómu spjó;
- þóttust allir þekkja fúla
- þaralykt frá sjó.
- Skældi’ hann sig og skók sig allan,
- skratti málugur,
- hristi lengi ljótan skallann;
- lá svo óvígur.
- Hannes stóð á hávum palli
- hampaði Þjóðólfi,
- eins og gamalt goð á stalli,
- grenjaði: „Þjóðfrelsi!“
- Upphaf sig og endi sagði’ ’ann
- allra framkvæmda;
- á hvert minnsta orð sitt lagði’ ’ann
- áherzluna „ha“ — — —
- Móti Birni bændur stælti’ ’ann,
- byrsti’ og yggldi sig:
- „Eg er fastur fyrir“, mælti’ ’ann,
- „flekar enginn mig“.
- Í brjósti allir um hann kenndu —
- inn á þing hann flaut; —
- en með honum samt þeir sendu
- Sigurð „ráðunaut“.
- Um þær mundir ærnar róstur
- urðu’ í Reykjavík;
- fór sem vofa’ um hraun og hrjóstur
- hundvís pólitík.
- Tryggvi karlinn kunni’ að smala,
- kallar hann á fund
- sjómann hvern og hóf að tala
- hátt á þessa lund:
- „Standi þið, piltar, hérna hjá mér,
- hefjum málmagný,
- sjómannsbragur er nú á mér,
- enginn neitar því.
- Árin mörg í víking var eg,
- víða’ um höfin fór,
- stýrði Gránu og brandinn bar eg
- burða’ og tignar stór.
- Mig var á úr meyjaskara
- mörgu sinni bent,
- með eg þótti fimur fara
- flein við turníment.
- Nú skal Valtýr hörðum halla
- haus á foldar svörð,
- Arntzen-Warburg fá að falla
- fyrir mér á jörð.
- Flota vil eg fagran búa
- föntum slíkum mót;
- hlaða vígi, hafið brúa,
- hefja siðabót.
- Inn í bankans hvíta höllu
- heim eg yður býð;
- gull og gnægð af góðu öllu
- gef eg mínum lýð“. —
- Sjómenn Tryggva sögðust fylgja, —
- sumir héldu þó,
- geigvæn kynni undirylgja
- á þeim rísa sjó.
- Sankti-Lárus sagt er héti
- síðan kappinn á,
- og glóðaraugna-Gísli léti
- guða’ á hverjum skjá.
- Einar brátt og Búi fóru
- um borg í leiðangur;
- eiða hvorir öðrum sóru
- eins og fóstbræður.
- Agiterað inn við Laugar
- er af pilsvörgum;
- risu’ úr haugum rammir draugar,
- riðu húsunum.
- Gísli hljóp og engu eirði,
- ákaft þandi hvoft.
- Einar hausinn á sér keyrði
- upp í háva loft.
- Mátti ei jafnast Jón við slíkum
- jötna’ og þussa-leik,
- hné þar búin Herjans flíkum
- hetjan föl og bleik.
- Ljóðin enda, óðinn sendi’ eg
- ungri hringa-Bil,
- hvar sem lendir, héðan vendi’ eg
- hróðugr þingsins til.
Fjórtánda ríma (Hafnarríma)
breytaFerskeytt
- Um þær mundir undur stór
- urðu’ og vígaboði,
- huldi allan himinkór
- háan frelsisroði.
- Allt var bleki atað land,
- yfir jöklum glóði
- voðablika’ af vígabrand’,
- víða rigndi blóði.
- Blásið var í hornin hátt,
- herjans vafin skrúða
- mynd þar birtast mundi brátt
- Magnúsar hins prúða.
- Komu’ að vestan víkingar
- vígamóði fylltir,
- í báða enda og alstaðar
- utan logagylltir.
- Hittust báðir Hannesar,
- hvorutveggi feitur;
- annar hnarreist höfuð bar,
- hinn var undurleitur.
- Stikaði djarft með stoltar-svip
- Snæfellingagoðinn;
- margan sá þar góðan grip,
- gulli skæru roðinn.
- Valtýr kom og kappar hans,
- kesjum gyrtir bláum;
- hófst hinn mikli darradans,
- dundi’ í sölum háum.
- Danir höfðu fengið Finn
- til fylgis landshöfðingja;
- átti í felum „finnurinn“
- Fjösvinns mál að syngja.
- Faldist bak við eina eik,
- örum spýtti úr túla;
- gera vildi vondan leik
- Valtý sá og Skúla.
- Görpum mjög hann glapti sýn,
- er geystust Valtý móti;
- finngálkns ásýnd ekki frýn
- ægði í Hildar róti.
- Meginjötnar Magnúsar
- máttu ei annað þekkja
- en lygi, svik og landráð þar
- lýðinn til að blekkja.
- Illkvikindum, ormstrjónum,
- eiturslöngum ljótum
- þörf að eyða þegnunum
- þótti’ á vopnamótum.
- Bitra Laugi brandinn skók,
- björtu veifði spjóti,
- honum þegar Hafsteinn tók
- harðfenglega móti.
- Ball á Skúla skildi hjör,
- skarplega varðist jarlinn,
- Lárus ekki frægðarför
- fór þar mikla, karlinn.
- Nær því jafnmargt lýða lið
- laufa háði gjálfur;
- báðum fylgdi á sóknar svið
- séra Einar hálfur.
- Guðjón tók að gleikka spor,
- grár fyrir járnum var hann,
- og á Kristján assessor
- Angurvaðil bar hann.
- Dró þá Kristján Dragvendil,
- darrablöðin sungu,
- herti snarpan hjörvabyl
- hann í skapi þungu.
- Heitt var báðum, höggin stór
- á hjálmum sterkum dundu;
- Guðjón hét á guð og Þór
- grimmur á sömu stundu.
- Kristján vopna þóttist þá
- þurfa’ ei framar viður,
- keyrði Guðjón klofbragð á,
- kastaði honum niður.
- Warburg hétu ýmsir á,
- aðrir sögðu: „Tryggvi,
- athvarf þér vér eigum hjá
- ‚erindrekinn dyggvi‘.“
- Lárus æpti og Hannes hátt,
- hjörvi slógu á skjöldinn;
- kvað við grimmt úr hverri átt
- heróp: „Bara völdin!“
- Valtýr stóð sem veggur fast
- við þau feikn og undur;
- loksins hvassi hjörinn brast
- í höndum Lalla sundur.
- Hátt í rómu hjörinn söng,
- hart var sótt og varizt;
- líka’ í ótal leynigöng
- laumazt var og barizt.
- Utan þings við áhlaupin
- ýmsir vopnum fleygðu;
- hvorir aðra eins og skinn
- eltu þá og teygðu.
- Sigur loksins Valtýr vann
- við þær skjóma hviður;
- undu sér við endi þann
- óvinirnir miður.
- Reiður Hannes Hafsteinn tér:
- „Hvað er nú til ráða?
- Fyrir kóngi klögum vér
- kumpán þann og snáða.
- Fái’ eg Tryggva’ og Finn með mér,
- á fund skal stillis halda
- og öllum þessum arga her
- illar skuldir gjalda.
- Georg Brandes á eg að
- og Eðvarð karlinn líka;
- held eg þori’ að hætta’ á það
- að hefja útför slíka.
- Það er mín trú, að maga minn
- milding respekteri;
- mælskan öll og málsnilldin
- meina eg talsvert geri“.
- Héldu þeir til Hafnar þrír,
- hrepptu byrinn þýða;
- skreið sem örskot Unnar-dýr
- yfir hafið víða.
- Konungs fund þeir kepptust á,
- er komu af jónum ranga;
- í humátt við sig hal þeir sjá
- harla snúðugt ganga.
- Kenndu Valtý kominn þar,
- körlum hnykkti viður;
- fullir ótta og undrunar
- ætluðu’ að hníga niður.
- Kapphlaup var með hörku háð;
- huldir svita í framan
- loksins hilmis höllu náð
- höfðu allir saman.
- Beygingum og bukti með
- boð fyrir sjóla gjörðu;
- til hans blítt með bænargeð
- bljúgir allir störðu.
- Sjóli ekki sagðist fær
- við „svona“ menn að tala;
- kvað þó samt við kempur þær
- koma mann og hjala.
- „Mæðir“, kvað hann, „elli í
- að eiga ræðu langa. &mdash
- Vilt þú ekki, Albertí,
- út til dyra ganga?“
- Albertí fór út á hlað,
- ofan hinit tóku —
- fengu honum heljarblað
- höfðingjarnir klóku.
- Gleraugun upp setti sá,
- svo er lesið hafði,
- setti’ ’ann hljóðan, svarar fá,
- saman skjalið vafði:
- „Þeir eru nógu þrályndir
- þessir Íslendingar!
- ekki vitund auðsveipir
- eins og Færeyingar.
- Ykkur er nær en efla stríð
- og aldinn konung mæða
- frið að eiga ár og síð,
- ykkar njóta gæða.
- Ég mun yðar óðalstorð
- ekki móti vera, &mdash
- en fyrir sjálfra ykkar orð
- ekki mikið gera“.
- Svo fór þessi sendiför, —
- sem var engin furða:
- á þráðinn sinn þeim þótti gjör
- þarna lagleg snurða.
- Labbaði Tryggvi í landsbankann,
- lán til þess að fala;
- um afreksverk sín hafði hann
- harla margt að tala.
- Sagt er að kæmi England á
- aldinn vopnarunnur,
- og herra Thordal hitti þá,
- sem hér er flestum kunnur.
- Sá var ekki blankur, — bjór
- bauð hann Tryggva og fleira.
- — En hvað þeim meira milli fór,
- mátti enginn heyra.
- Atburður á Íslandi
- eftir þetta skeður:
- Hovgaard kom á „Heimdalli“
- hroðafréttir meður. —
- Kvað hann doktor Valtýs von
- vera’ á hverri stundu,
- og Magnús prúði Magnússon
- mundi lúta’ að grundu.
- Valtýr orðinn væri jarl; —
- varð þá stjórnarmönnum
- algerlega orðafall,
- ískruðu og gnístu tönnum.
- Hrikti’ í stjórnarstólpunum,
- stundu þeir af kvíða:
- hundadaga hilmi um
- hugsuðu þegnar víða.
- Vænka þótti Valtýs her
- við það tækifæri;
- sagði’ í greipar gengin sér
- gæfan mikla væri.
- Lygi raunar reyndist það; —
- rótt varð allt að sinni, —
- meðan komið ekki’ er að
- aðal-kollhríðinni!
- Allir mæna á Albertí,
- Ás hins nýja siðar;
- ætla’ að renni’ upp öldin ný,
- öldin ljóss og friðar.
- Allir höndum taka tveim
- tíð, er stríð er þrotið;
- en sumum hætta þrætum þeim
- þykir súrt í brotið.
- Kom þú svo með Fróða-frið,
- fögur tímans stjarna;
- skín þú broshýr vöggu við
- vorra ungu barna.
- Sé ég þú í skýjum skín,
- skærust undir daginn. —
- Þá er harpan þögnuð mín,
- þakkið þið, stúlkur, braginn.