Bárðar saga Snæfellsáss/15

Þórður talar við Þorvald bróður sinn: „Viltu frændi fara með mér að sækja brullaup mitt?“

„Feigð ætla eg að þér sækja er þú vilt fara í flagða hendur. En þó að eg vissi það fyrir að eg kæmi eigi aftur þá vildi eg það þó heldur að fylgja þér en að vera heima ef þú skyldir þar deyja. Skal eg að vísu fara ef þú ert ráðinn í að hitta Kolbjörn.“

Bjuggust þeir til ferðar og gengu fram í Hrútafjarðardal þar til þeir fundu helli stóran. Gengu þeir inn og var þar bæði fúlt og kalt. En er þeir höfðu setið um stund kom maður stór inn í hellinn og rann með rakki furðulega mikill. Þeir spurðu hann að nafni. Hann kveðst gestur þar vera. Þeir sögðu það satt vera.

„Ertu Þórður,“segir hann, „kominn til að sækja brullaup þitt?“ Hann kvað það satt vera.

„Viltu það,“ segir Gestur, „að eg sé boðsmaður þinn og sé ég í boði þínu og rakki minn?“

„Svo líst mér á þig,“ segir þórður, „að mér megi að þér fullting verða hvers sem við þarf og vil eg því játa.“

„Standið upp þá,“ segir Gestur, „Þú munt vilja sjá brúðarefni þitt eða hversu sæmilega það er sett.“

Gengu þeir innar eftir hellinum þar til er þeir komu í afhelli. Þar sá Þórður Solrúnu sitja á stóli og var hár hennar bundið við stólbrúðirnar. Hendur hennar voru bundnar en matur svo nærri að hún þefaði af en hafði ekki af meira an hún mátti sem minnst lifa við. Var hún svo mögur og máttdregin sem henni væri kastað skinni á bein. Þó sá Þórður að konan var fögur. Þórður leysti hana. Fullan ástarþokka lagði Þórður til hennar og kyssti hana kærlega.

Hún mælti: „Kostið þér og farið í brottu áður en Kolbjörn kemur heim.“

Þeir spurðu hvar hann var en hún segir hann farinn að bjóða flögðum til brullaupsins „ætlar hann ekki annað en drepa ykkkur bræður báða en halda mér hér í slíkum kvölum sem eg hefi áður haft.“

Þórður spurði hvort hún væri dóttir Kolbjarnar. Hún sagðist eigi hans dóttir vera, segir hann hafa numið sig í burt af Grænlandi undan Sólarfjöllum „frá Bárði föður mínum með fjölkynngi og ætlar mig sér til handa og frillu. En nú hefi eg ekki viljað samþykkjast honum og því hefir hann jafnan illa haldið mig en þó verst síðan hann játaði mig þér. Fyrirman hann hverjum manni að eiga mig hverjar glósur sem hann gerir þar á.“

Þórður kveðst lífið skyldi á leggja að ná henni í burt. Síðan gengu þeir í burt frá henni en hún var eftir. Og er þeir höfðu verið í hellinum um stund heyrðu þeir dynki mikla og skvaldur mikið. Kom þá Kolbjörn og þrír tigir þursa með honum og mörg flögð önnur. Þórður og hans félagar gengu í mót Kolbirni og hans félögum og heilsuðu þeim. Kolbjörn var heldur ófrýnilegur og í illu skapi og leit ekki vinaraugum til Gests.

Síðan voru borð sett og sæti skipuð. Sátu þeir á annan bekk Gestur, Þórður og Þorvaldur. Hundurinn Snati lá fyrir fótum þeirra. Annars vegar á miðjan bekk sat Gljúfra-Geir. Hann var mestur vin Kolbjarnar og honum líkastur um það illt var. Þar innar frá sat Amur og Gapi, þá Glámur og síðan hver að öðrum svo að skipaður var hellirinn þeim megin sem þeir voru. Ekki kom brúðurin í sæti.

Kolbjörn gekk um beina. Var nú matur borinn fyrir þá Gljúfra-Geir og hans bekkjunauta. Var það bæði hrossakjöt og manna. Tóku þá til matar og rifu sem ernir og etjutíkur hold af beinum. Matur var borinn fyrir þá Þórð og hans félaga, sá hverjum manni var vel ætur. Drykkur var þar áfengur og lítt sparður.

Kolbjörn átti móður er Skrukka hét. Hún var hið mesta tröll og þá þó afgömul. Vildi Kolbjörn ekki að hún væri í þys þeirra og ónáðum. Var hún í afhelli einum. Var það þó fátt að henni kæmi á óvart sakir fjókynngi sinnar.

Nú tóku menn Kolbjarnar að drekka með lítilli stillingu og urðu þeir skjótt allir svíngalnir og voru ekki lágtalaðir en hellirinn hljóðaði mjög undir.

Kolbjörn gekk að Þórði og mælti: „Hvað viltu til gamans eða skemmtanar láta hafa mágsefni því að þú skalt hér mestu ráða um híbýlaháttu?“

Gestur segir því hann varð skjótari til andsvara: „Hafi það þínir menn helst til gamans sem þeim er skapfelldast. Hafið þá hvort þér viljið hnútukast eða glímur.“

Síðan tók Glámur eina stóra hnútu og sendir af hendi heldur sterklega og stefdi á Þórð miðjan.

Þetta sér Gestur og mælti: „Láttu mig sjá við þessum leik því að eg mun honum vanari en þið.“

Og svo gerði hann og tók á lofti hnútana og sendi síðan aftur. Leitaði hún sér staðar svo hún kom í augað Glámi svo snart að það gekk út á kinnarbeinið. Varð Glámur illa við þetta og grenjaði upp sem varghundur.

Þenna áverka sér Ámur fóstbróðir hans og tekur þegar hnútuna og lætur fjúka að Þorvaldi. Þetta sér Þórður og tekur í móti og sendir aftur. Hnútan kemur á kinnbein Áms svo kjálkinn brotnaði í stykki. Varð nú óhljóð mikið í hellinum.

Skrámur úr Þambardal greip þá upp furðulega stóran langlegg og snaraði af hendi heldur sterklega og stefndi á Gest því að hann sat honum jafngegnt. Gestur tók í mót og lét eigi langt að bíða áður hann sendir aftur með öngri vægð. Kemur leggurinn á lærið og höndina á Skrám með svo miklu afli að hvorttveggja brotnaði. Þursarnir gera nú miklu meira óhljóð en frá megi segja því svo má að kveða að þeirra hljóð væru líkari nágöll en nokkurs kykvendis látum.

Kolbjörn mælti þá: „Gefið upp þennan leik því af Gesti munum vér allir illt hljóta. Varð það og þvert í móti mínum vilja að hann var hingað boðinn.“

„Svo búið muntu það hafa,“ segir Gestur.

Síðan tóku þeir að drekka í annan tíma allt þar til er allir duttu niður með svefni hver í sínu rúmi nema Gljúfra-Geir og Gapi.

Kolbjörn segir að þar skal hver liggja sem kominn er „utan þið Geir skuluð fara í svefnhelli minn,“ og svo gerðu þeir.

Gestur segir að þeir félagar skulu fá sér sæng í öðrum stað. Lögðust þeir niður.

Og er þeir voru sofnaðir stendur Gestur upp og tekur sverð sitt og gengur aftur í hellinn og höggur höfuð af hverjum sem einum bergbúa þeim sem inni var. Og er hann hafði lokið þessu starfi gengur hann fram og leitar ef hann yrði var við hvar þeir Kolbjörn lægju. Finnur hann þá hurð eina í hellisberginu. Hún var svo sterklega læst að Gestur þóttist vita að þeir mundu vakna við ef hann ætti þar nokkuð við.

Síðan gengur hann í hellinn til Solrúnar. Hann biður hana upp standa og fara með sér. Hún gerir svo og kveðst þó hyggja að það mundi bæði hennar bani og allra þeirra. Þau koma þar sem þeir bræður voru. Gestur biður þá upp standa sem hvatlegast og verða í burtu úr helli þessum áður en Kolbjörn vaknar „ef svo má verða. Er Solrún hér komin.“

Síðan standa þeir bræður upp og fara ofan eftir dalnum veg sinn.