B.
Þessir menn fara ei vel með guðs gáfur, hrærast ei af hans gæðum í náttúrunni, af tímaskiptum nè þvílíku, til að leita með ánægju brauðs síns, nema hvað nauðin rekr eptir þeim. 5.
Einga nýta þeir afgángs mola,
er kallast vilja nokkrir menn,
húngr kjósandi' í hvílu' að þola
heldr enn veiða smádýrin;
golþorskar fylla gráðgan búk,
þó gjörist við það iðrin sjúk. 6.
Sama' er um allt er ómaka krefr,
ekki vilja þeir skeyta því;
hitt sem tilbúið guð þeim gefr,
geti það komizt magann í,
beint úr náttúru fýsir fá
fyrirhafnarlaust èta þá. 7.
Matvæli þegar þverra fara,
þeir kenna guði sultar stúr;
í góðum árum aldrei spara,
enn síðr hafa nægtabúr;
heldr farga til fánýtis,
fyrir óþarfa snap og glis. 8.
Og þó þeir fái nægtir nógar,
nokkuð þykir þeim vanta samt;
árið leiðist til lands og sjóar,
líkar þeim ei við herrans skamt,
gjöra lítið úr gáfum hans,
gremja svo mildi skaparans. 9.
Missiraskipti minnst þá gleðja;
murra þeir jafnt og dunda sér;
hafi þeir nokkuð húngrið seðja,
hvort sumar eða vetr er,
nauðugir sumir nokkrir frí,
náttúru straumi rekast í. 10.
Þegar flugurnar lifa' ei leingr,
leggjast þeir upp í vetrar hams;
en nær fiskr að fjöru geingr,
fara til róðrs innan skamms;
áðr en grasið blóma brá,
bóndinn skal fyrir kúna slá. 11.
Svo rekr nauðin ætíð eptir,
efað lífinu bjarga skal,
en yndis vegir verða tepptir;
við þetta leit eg margan hal,
sem að andlits sveita með
sífeld leiðindi þola rèð.
