Benedikt Sveinsson

eftir Hannes Hafstein

Vöknar auga Íslending,

autt er skarð á þingi.

Kvaddur er á æðra þing

aldinn þinghöfðingi.

Hjartað varma’ er hætt að slá,

hljóðnuð röddin mæra

hans, sem trúði heitast á

heiður landsins kæra.

Fyrir ættjörð hrærðist heitt

hjartablóðið rauða.

Orð og hugur hans var eitt,

hann var trúr til dauða.

Sterkur enn, með hjör í hönd,

hann í val er fallinn.

Meðan blakti’ í brjósti önd,

bugaðist ekki karlinn.

Huginn buga hvorki vann

harðfeng sótt né elli.

Fram til bana barðist hann.

Brjánn féll en hélt velli.

Þar má Ísland minnast manns,

munið hann fljóð og sveinar.

Standa munu á haugi hans

háir bautasteinar.

Ei var lífið ætíð bjart,

ýmsir harmar sviðu.

Hverfult lán og margt og margt

mæddi í lífsins iðu.

Hvíldu þig nú ljúft og létt,

lands þíns réttarvörður.

Faðmi þig nú fast og þétt

fósturlandsins svörður.

Hafðu þökk fyrir hjartans mál,

hug og þrek og vilja.

Gleðji nú Drottinn góða sál,

gefi oss rétt að skilja.

Hetju, sem er hnigin þar,

hylji bautasteinar.

Hinsta orð hans eggjan var. —

Enn er vígljóst, sveinar!