eftir Sighvat Þórðarson

1. Fregnk, at suðr með Sygnum
Sigvatr hefr gram lattan
folkorrostu at freista.
Ferk, ef þó skulum berjask.
Fǫrum í vǫ́pn ok verjum
vel tvist konung, lystir,
hve lengi skal, hringum,
hans grund, til þess fundar?


2. Vask með gram, þeims gumnum
goll bauð dróttinhollum,
— nafn fekk hann — enn hrǫfnum
hræ, þess konungs ævi.
Fullkerskum sák falla
— fráneggjum sonr grǫ́num
gaf margan val vargi —
verðung — konungs sverðum.


3. Fylgðak þeim, es fylgju,
fémildum gram, vildi,
— nú eru þegnar frið fegnir —
feðr þínum, vel, mína.
Vasat á her, með hjǫrvi,
hlið, þars stóðk í miðjum
hrœsinn — skal með hrísi —
hans flokki — við þjǫkkva — .


4. Gekk við móð enn mikla,
Magnús, allt í gǫgnum
ferð, þars flotnar bǫrðusk,
faðir þínn liði sínu.
Varði hart — enn hjǫrtu
hugfull við þat skullu,
Ǫ́leifr réð svá — jǫfra
erfðir — framm at hverfa — .


5. Hét, sás fell á Fitjum,
fjǫlgegn ok réð hegna
heiftar rǫ́n, en hǫ́num,
Hǫ́kun, firar unnu.
Þjóð helt fast á fóstra
fjǫlblíðs lǫgum síðan,
enn eru af því, es minnir,
Aðalsteins, bóendr seinir.


6. Rétt hykk kjósa knǫ́ttu
karlfolk ok svá jarla,
af því at eignum lofða
Ǫ́láfar frið gǫ́fu.
Haralds arfi lét haldask,
hvardyggr, ok sonr Tryggva
lǫg, þaus lýðar þǫ́gu,
laukjǫfn, af þeim nǫfnum.


7. Ungr, vask með þér, þengill,
þat haust, es komt austan.
Einn, stillir, mátt alla
jǫrð hegna, svá fregnisk!
Himin þóttusk þá heiman
hafa, es landa krafðir,
lofðungs burr, ok lifðir,
landfolk tekit hǫndum.


8. Fǫður Magnúss létk fregna
folgin jǫfurs dolga
orð, þaus eyru heyrðu
ór, á svik hvé fóru.
Mál bark hvert af heilum
hug, þvít eigi brugðumk.
Ek vissa þó ossum
ótta lánardróttni.


9. Skulut ráðgjǫfum reiðask,
ryðr það, konungr, yðrum,
dróttins orð til dýrðar,
dǫglingr, við bersǫgli.
Hafa kveðask lǫg, nema ljúgi
landherr, bóendr verri,
endr í Ulfasundum,
ǫnnur, an þú hézt mǫnnum.


10. Hverr eggjar þik, harri
heiptar strangr, at ganga,
opt reynir þú, þínum
þunn stǫ́l, á bak mǫ́lum?
Fastorðr skuli fyrða
fengsæll vesa þengill.
Hœfir heit at rjúfa,
hjaldrmǫgnuðr, þér aldri.


11. Hverr eggjar þik hǫggva,
hjaldrgegnir, bú þegna?
Ofrausn es þat jǫfri
innanlands at vinna.
Engr hafði svá ungum
áðr bragningi ráðit.
Rǫ́n hykk rekkum þínum,
reiðr es herr, konungr, leiðask.


12. Eitt es mál, þats mæla:
„Mínn dróttinn leggr sína
eign á óðǫl þegna.“
Ǫfgask bóendr gǫfgir.
Rán mun seggr, hinn es sína
selr út, í því telja,
flaums at fellidómi
fǫðurleifð konungs greifum.


13. Gjaltu varhuga, veltir,
viðr, þeims nú ferr hiðra,
þjófs, skal hǫnd í hófi,
hǫlða kvitt, um stytta.
Vinr es sás, varmra benja,
varnað býðr, en hlýðið,
tármútaris teitir,
til, hvat búmenn vilja.


14. Hætt es, þats allir ætlask,
áðr skal við því ráða,
hárir menn, es heyrik,
hót, skjǫldungi at móti.
Greypt es þats hǫfðum hneppta
heldr ok niðr í feldi,
slegit hefr þǫgn á þegna,
þingmenn nǫsum stinga.


15. Lát auman nú njóta,
Nóregs, ok gef stórum,
— mǫ́l halt — svá sem sælan,
sinnjór, laga þinna.


16. Ǫ́leifr lét mik jǫfra
órýrr, framask dýrða
— urðu drjúg ens digra
dróttins þing — með hringum.
Goll bark jafnt of allan
aldr, ok herverk sjaldan
hrygg, á hvárri tveggja
hendi flotna sendis.


17. Sigvats es hugr hízig
Hǫrða-Knúts í garði,
mildr nema mjǫk vel skaldi
Magnús konungr fagni.
Fórk með feðrum þeira
— fekk mér ungum tunga
golls, vask enn með ǫllu
óskeggjaðr þá — beggja.


18. Syni Ǫ́leifs biðk snúðar
— síð kveða aptans bíða
óframs sǫk — meðal okkar
allt's háligt — svá mála.
Erum, Magnús, vér vægnir,
vildak með þér mildum
— Haralds varðar þú hjǫrvi
haukey — lifa ok deyja.
Heimskringla III, útg. Bjarni Aðalbjarnarson, 1951
Jörmungrund
Kvæðakver Sighvats Þórðarsonar, AB, 1965
Netútgáfan