54
hann gat smíðað allavega leikföng úr ýmsu efni og með ýmsu lagi.
Það var nú samt sem áður enginn hægðarleikur að handsama litlu stúlkuna; hún stóð ekki lengi við í einu á hverjum staðnum.
„Hvað heitir litla ungfrúin?“ spurði Tómas einn dag; honum þótti þá bera vel í veiði að spyrja að heiti hennar.
„Evangelina St. Clare,“ sagði litla stúlkan, „en pabbi og allir kalla mig nú reyndar Evu; en hvað heitir þú?
„Ég heiti nú Tómas; litlu börnin heima í Kentucky voru vön að kalla mig Tómas frænda.“
„Þá ætla ég líka að kalla þig Tómas frænda, af því mér fellur þú svo vel í geð,“ sagði Eva. „Jæja þá, Tómas frændi, hvert ertu að fara.“
„Ég veit það ekki, ungfrú Eva.“
„Veiztu það ekki?“ sagði Eva.
„Nei, það á að selja mig einhverjum, ég veit ekkert hverjum.“
„Pabbi minn getur keypt þig,“ sagði Eva fljótlega, „og ef hann kaupir þig, þá skaltu eiga gott; ég ætla að biðja hann um það strax í dag.“
„Ég þakka þér fyrir, litla ungfrú mín,“ sagði Tómas.
Í þessu bili nam skipið staðar við bryggju eina, til þess að taka timbur; Eva heyrði að faðir hennar kallaði á hana, og hljóp hún til hans og gekk um þilfarið við hlið hans. Tóm-
