—101—
5. En ef nærist ástin þar, og hún kæran lætur mann, uppá færist fíngurnar, fadmar mærin sídast hann.
6. Lucku standid leingi og vel, í lífi og dauda vara á, eins og fjandan hreint í hel, hugsi menn ad lifa þá.
7. Núna þjón hvørt annars er, yrkja og halda saungva smá, á qvøldin tóna temja sér, svo Túnglid kalda vikna má.
8. Nóg er prýdi um svædi og sjó, sérhvør þúfan liljur ber, ísa þýdir og allann snjó, ástin ljúfa hvar sem fer.
9. Aungvar særa þarfir þá, þetta væna hjóna val, vatni næra einu á, og ást í grænum haga skal.
10. Þegar herda hjónabønd, helgir sálar smalar á, stundum skérdast vilja vønd, vina málin beggja þá.
11. Þá má fá sér hús og hey, hnybbast á vid børnin smá, vatnid bláa og ástin ei, ad øllu tjáir ad notist þá.
12. Því ei skiptu skapi um mey, skada lakan fordast sess! Hvørt þú giptist eda ei, idrun taka kanntú þess.
13. Rétt einmana Númi nú, nockud mætur hvatar før, yfir Grana gamla frú, gánga lætur sødul-knør.
