—102—
14. Leingi fer svo fram um reit, fordast neydir hetjan traust, aungva sér hann veigi veit, vøllinn skeidar þánkalaust.
15. Hugan færir þyckja þrá, þegninn kæri ljóns um ver, vidar nærist eggjum á, adra fær ei kosti sér.
16. Þad var qvøldi einu á, ad hann lítinn hellir fann, lagdist heldur þreyttur þá, þar og nýta hælid vann.
17. Eitthvad hrærist inni, því, øtull finnur sofnadann, ljóna gæru liggja í, Leó sinn og vekur hann.
18. Hinn sem blundi hrindir þar, hitta besta vininn fær; nú vard fundur fagnadar, fadmar géstinn Leó kær.
19. Frétta bádir bidja sér, og bjarga dýnu hvílast á, Númi tjádi, eins og er, allt af sínum ferdum þá.
20. Øllu strídi og flótta frá, fleina beitir segja réd, Leó hlýdir leingi á, en lesarinn veit hvad hér er skéd.
21. Númi bidur segi sér, sína líka æfi hinn; þad skal ydur þulid hér, þar ad víkur frá-søgnin.
22. „I Marsa landi eg alinn er, út í dølum skógar, hvar, adhlynnandi módir mér, mikid føl af elli var.
