—111—
34. Númi frómur fjalla sal, frá eg tóman héldi, lítur blóma búinn dal, beitir skjóma ad qveldi.
35. Grundin vidur blasir blíd, bestum þegni valin; áin nidar ofan hlíd, allt í gégnum dalinn.
36. Væn i rødum varin há, vinda glød af rænum, leika blødin blómstra smá; blikar í trødum grænum.
37. Hetjan gérir hvata sér, helst um vídar grundir, og nú sjer hvar flockur fer, fótum hlídar undir.
38. Sex á undan (sjer þad hann) svartir skunda dreingir, draga bundinn med sér mann, meina stund er þreyngir.
39. Fjórir sveinar eptir á, akur-reinir skunda, bera eina góda Gná, gyltu steina munda.
40. Hljóda bædi, er bøndinn þjá; baga stundir vara; Númi rædur þángad þá, þeir hvar undan fara.
41. Sigur-skjóma bláum brá, birtu Þundur lóna; vigur hljóma þráir þá, þrælar undir tóna.
42. Númi fyrsta feldi mann, og fleini gegnum keyrdi; annan risti endlángan, æda regnid dreyrdi.
