—113—
52. Leidir glada hønd á hal, Heidin vadal-roda, há-aldradur hina skal, hennar fadir stoda.
53. Benjar kynja mæda mann, af mækirs nauda bladi; blódid dynja volga vann, vegin raudlitadi.
54. Medur beim, er meinin þjá, (myrkt um geim þá verdur), komizt heim í kofa fá, kall og seima Gerdur.
55. Sætan rjóda sárin þvær, sólar reynirs flóda; stødvad blód og fárid fær, fingra steina tróda.
56. Meidma reidir bjørkin bed, med búníng vøndum manni, klædum breidir mætan med, mjúkum høndum svanni.
57. Aldinn madur, fram nú fer, fús á góda sidi: berhøfdadur bar inn kér; brann þar glód á vidi.
58. Lestur frómur ýfir ól, og elda glædir slíka; brunna ljóma sýngur sól, sérleg qvædi líka.
59. Númi heyrir hvad framber, hrund i brýnum rædum, gullhlads Eir þá gøfga fer, gudi sína í qvædum:
60. Alskaparann um hún qvad, (Orómuz hann kallar), einn sem varir, uns úr stad, allir heimar falla.
