—126—
33. Daudan þann svo meina mann, mildíngs grannar vera, ópid glanna glymja vann, um grídar ranna þvera.
34. Númi herdir nada ferd, í nordanverdum flocki, klýfur sverdi manna mergd, molar gérd af skrocki.
35. Frægur vód, ad fella þjód, framm í blódøldonum; mønnum hlód, svo øldin ód, undan hljódar honum.
36. Þar hann er, og bæsíng ber, brytjast herinn falnum; heyra fer, hans fallinn er, fóstbróder í valnum.
37. Líkt og snjáa eldíng á, ekru náir drífa, reid hann þá, en røckur þrá, rigna gráu hlífa.
38. Brytjar nidur blódugt lid, ad bádum hlidum vegur, braut sér rydur nadds í nid, núna fridar-tregur.
39. Margur deyr, þar gnaudar geir; gumnar keyrast sárum; skatnar þeir um skøglar leir, skolast dreyra bárum.
40. Odins ranna eldíng kann, aldri manna sóa, mjøg sú brann þar hellir hann, holundanna flóa.
41. Vallar stundi glódraud grund; gæfu stundum hamlar; hjálma þund vid hlífa fund, Helja undan svamlar.
