—127—
42. Margir sjá, hvar þessi þá, þrasir bláa gýgur, kreisti nái, bløck ad brá, og blódid hráa sýgur.
43. Fer um vøll med óskøp øll, eykur føllin meina; øld má snjøll vid eggja gøll, undan trølli veina.
44. Númi fer þar ødlíng er, ódum ber þá saman, ridlar her til sídu sér, um sóknar verinn raman.
45. Fleygir spjóti fylkir mót, fleina njóti herdur; hetjan fljóta hendir klót; hans þad bótin verdur.
46. Númi reidir hauka heid, hjørinn breida og rauda, skjøldinn sneidir, líka um leid, á læri meidir kauda.
47. Annad høgg þá hóf med røgg, hilmir gløggur móti, egg af skrøgg þá arminn tøgg, eins í snøggu hóti.
48. Kallar þá med hljódin há, herinn flái gramur: Núma frá sig leysa og ljá, lid, því sá er ramur.
49. Mædast fer, sá bæsíng ber, og brytja gérir þegna; miklum hér á málma ver, megin-her ad gégna.
50. Einn hann slær, ad undrum nær, og arma þvær í blódi, hans er kæri herinn fjær; hetjan særist módi.
