—34—
60. Maské kærri bønd oss báda, betur saman teingi hér, krónu skærri ríkis ráda, reifdum frama ann eg þér.
61. Fljódid vitra fødurs góda, fulla meiníng skilur þá; kinnar litar rósin rjóda, sem renni hreinan blód í snjá.
62. Lýsti ad sveini ljósum brúna, leit hún eigi fegri mann, því í leyni lifna núna, ljúf tilhneigíng ásta vann.
63. Géfur sídan svørin frídur, sólar vídis stafur hinn, lofar ad hlýda í þeli þýdnr, því sem býdur kóngurinn.
64. Ødlíng hneigir ord án kala: yfir-skyn eg vil ei sjá, hirdum eigi um hlýdni ad tala, hótin vina minnumst á.
65. Atti eg leingi ríkjum ráda, en raunin skást þess vitni ber: mig hefur einginn hrædst, en háda hugar ást eg gjørdi mér.
66. Bý eg enn vid sømu sidi, sinn hefur máta valid hvur, vid alla menn eg midla fridi; en mikilátur Rómulur
67. Aframm keyrir ótta svipun, undirsáta vora í stríd, lúta þeir hans þúngu skipun, þar til láta fjør um síd.
68. Uti’ er hann, og orustu fremur, Antemnata kónginn vid; finna þann, nær þadan kémur, þá sem hvatast skulum vid.
