—67—
79. Lítid veit um ljósin há, loptid skýa drúngi kéfur, mikilleitur Máni þá, møcknum í sig kaldur vefur.
80. Vølt í heimi er veran þá, voda sætir þjódin sløgum, stormar sveima svalir á, svørtum nætur vængjadrøgum
81. Vid svartálfa myrkur mest, manna blód og daudra hauga, hjørtu skjálfa af fælu flest, fyrir ógódu sjónum drauga.
82. Hvad sem skédur mest til meins, af myrkra sendur ófreskjonum, Leó vedur áfram eins, eckért stendur á móti honum.
Sjøunda Ríma.
(Ný Lánghendíng)
Líkt og fljótid, læst i klaka, leysíng skjóta snjóa vidur, af sér brjóti bláa jaka, og belji ad mótum sjóar nidur;
2. Og sem fífu úr farveg réttum, frá sér rífur jørd og steina, og med lífi á økrum sléttum, áfram drífur vatnid hreina;
3. Isum rydur, eins og fjødrum, af sér nidur í þúngum spaungum; gnaudar ida á grundar jødrum, glymur klidur strauma laungum:
4. Þannig hrædi harpan ljóda, hugarmædi
