—76—
76. Þar á móti þeingill tekur; þorri hinna stansar vidur, þegar grjót í hrúgum hrekur, herinn minn af tindum nidur.
77. Þeir munu sundrast fyrir fleinum, og finna smáa leid ad gridum, fyrir undra stórum steinum, er støckva þá ad bádum hlidum.
78. Þetta veit eg vænst ad rádum, virdar sláist inni kreptir; en vísir breyti, vafinn dádum, visdóm háum sínum eptir.“
79. Rís af bedi Róma gramur, rakna gédi þókti fridur; hann med gledi sómasamur, sveininn tédi þetta vidur:
80. Þú sem Gudir virda ad veita, vitsku slínga utan maka, tólf hundrud af solli sveita, Sabínínga fær ad taka.
81. Far til háu fjalla tinda, fólkid rádum þínum hlýdi; eg mun fláa syni synda, sjálfur brádum vekja ad strídi.
82. Þegar í raunum hildar hrída, hjørinn pínir þræla maka, þig ad launum læt eg sídan, lofada mína dóttur taka.
Attunda Ríma.
Medan vaka víf og menn, vanir tóna glaumi, Sigtýrs qvaka álftir enn, út’ á Sónar-straumi.
