Brennu-Njáls saga/16

Það var eitthvert haust að heimtur voru illar á fé manna og var Glúmi vant margra geldinga.

Þá mælti Glúmur við Þjóstólf: „Gakk þú á fjall með húskörlum mínum og vitið ef þér finnið nokkuð af sauðum.“

„Ekki eru mér fjárleitir hentar,“ sagði Þjóstólfur, „enda er það ærið eitt til að eg vil eigi ganga í spor þrælum þínum. Og far þú sjálfur og mun eg þá fara með þér.“

Þetta varð þeim að orðum mjög.

Hallgerður sat úti og var á veður gott.

Glúmur gekk að henni og mælti: „Illt höfum við Þjóstólfur nú saman átt og munum við skamma stund saman búa“ og sagði henni allt það er þeir höfðu við ræðst.

Hallgerður mælti þá eftir Þjóstólfi og varð þeim þá mjög að orðum.

Glúmur drap til hennar hendi sinni og mælti: „Ekki deili eg við þig lengur“ og gekk síðan í braut. Hún unni honum mikið og mátti eigi stilla sig og grét hástöfum.

Þjóstólfur gekk að henni og mælti: „Sárt ert þú leikin og skyldi eigi svo oft.“

„Ekki skalt þú þessa hefna,“ segir hún, „og engan hlut í eiga hversu sem með okkur fer.“

Hann gekk í braut og glotti við.