Brennu-Njáls saga/66
En er þessir menn komu til þings ganga þeir í lið með Gissuri hvíta og Geir goða. Gunnar og Sigfússynir og Njálssynir gengu allir í einum flokki og fóru svo snúðigt að menn urðu að gæta sín ef fyrir voru að eigi féllu. Og var ekki jafntíðrætt um allt þingið sem um málaferli þessi hin miklu.
Gunnar gekk til móts við mága sína og fögnuðu þeir Ólafur honum vel. Þeir spurðu Gunnar um fundinn en hann segir þeim frá gjörla og bar öllum vel söguna og sagði þeim hvað hann hafði síðan að gert.
Ólafur mælti: „Mikils er vert hversu Njáll stendur þér fast um alla ráðagerð.“
Gunnar kvaðst aldrei það mundu launað geta en beiddi þá liðveislu og atgöngu. Þeir kváðu það skylt vera.
Fara nú málin hvortveggi í dóm. Flytja nú hvorir sitt mál fram. Mörður spurði hví sá maður skyldi hafa mál fram er áður hafði unnið sér til óhelgi við Þorgeir svo sem Gunnar var.
Njáll svaraði: „Varst þú á Þingskálaþingi um haustið?“
„Var eg víst,“ segir Mörður.
„Heyrðir þú,“ segir Njáll, „að Gunnar bauð honum alsætti?“
„Heyrði eg víst,“ segir Mörður.
„Þá friðhelgaði eg Gunnar,“ segir Njáll, „til allra löglegra mála.“
„Rétt er þetta,“ segir Mörður, „en hví sætti það að Gunnar lýsti vígi Hjartar á hendur Kol þar sem Austmaðurinn vó hann?“
„Rétt var það,“ segir Njáll, „þar sem hann kaus hann til veganda fyrir vottum.“
„Rétt mun þetta víst,“ segir Mörður, „en fyrir hvað stefndi Gunnar þeim öllum til óhelgi er fallið höfðu?“
„Eigi þarft þú þessa að spyrja,“ segir Njáll, „þar sem þeir fóru allir til áverka og manndrápa.“
„Eigi kom það fram við Gunnar,“ segir Mörður.
„Bræður Gunnars voru þeir Hjörtur og Kolskeggur,“ segir Njáll, „og hafði annar bana en annar sár á sér.“
„Lög hafið þér að mæla,“ segir Mörður, „þó að hart sé undir að búa.“
Þá gekk fram Hjalti Skeggjason úr Þjórsárdal og mælti: „Ekki hefi eg hlutast til málaferla yðvarra en nú vil eg vita hvað þú vilt Gunnar fyrir mín orð gera og vináttu.“
„Hvers beiðist þú,“ segir Gunnar.
„Þess,“ segir Hjalti, „að þú leggir málin öll til jafnaðardóms og dæmi góðir menn.“
Gunnar mælti: „Þá skalt þú aldrei vera í móti mér við hverja sem eg á um.“
„Því vil eg heita þér,“ segir Hjalti.
Eftir það átti hann hlut að við mótstöðumenn Gunnars og kom því við að þeir sættust allir og eftir það veittu hvorir öðrum tryggðir. En fyrir áverka Þorgeirs kom legorðssökin en skógarhöggið fyrir áverka Starkaðar. Bræður Þorgeirs voru bættir hálfum bótum en hálfar féllu niður fyrir tilför við Gunnar en jafnt skyldi vera víg Egils og sökin Tyrfings. Fyrir víg Hjartar skyldi koma víg Kols og Austmannsins. Þá voru aðrir bættir hálfum bótum. Njáll var í gerð þessi og Ásgrímur Elliða-Grímsson og Hjalti Skeggjason. Njáll átti fé mikið undir Starkaði og þeim í Sandgili og gaf hann það allt Gunnari til bóta þessa. Svo átti Gunnar marga vini á þingi að hann bætti þá þegar upp vígin en gaf gjafar mörgum höfðingjum þeim er honum höfðu lið veitt og hafði hann af hina mestu sæmd af málinu. Og urðu allir á það sáttir að engi væri hans jafningi í Sunnlendingafjórðungi.
Reið Gunnar heim af þingi og situr nú um kyrrt. En þó öfunduðu mótstöðumenn hans mjög hans sæmd.