Guðmundar saga Arasonar/81
Þorgerðr hét kona gömul, kölluð kráka. Hún var skaphörð mjök ok þó trúföst í öðru lagi. Hún hafði verit hjá Guðmundi byskupi, þá er hann var í Odda hjá Sæmundi, ok sagði marga góða hluti af hans framferð ok háttum, sem sannir mundu allir vera. Þá er hún var fimmtug at aldri ok þrim vetrum meir, tók hún augnverk svo sterkan, at bæði hennar augu sukku með sprungnum sjáldrum, ok fór ór vágr ok holdfúi. Varð hún með öllu steinblind, ok stóð með því um þrjá tigi ára. Hún hafði hjá sér dagliga vatn Guðmundar byskups ok bar þat upp í skoltana ok þóttist linan af fá, er kalt var. Með hjartaligu ákalli ok áheitum bað hún til ins góða Guðmundar byskups sér miskunnar ok vægðar síns meinlætis. Margan tíma sótti ek, bróðir Arngrímr, henni þetta vatn í mínum barndómi, því at hún var með feðr mínum fimmtán vetr, ok þar andaðist hún, sem hún hafði átta tigi ára ok þrjú ár. Fekk hún sýn sína á Guðmundardag ok var skyggn, svo at hún sá mann á hesti um hálffjórðungs veg. Prófaði þetta faðir minn ok margir aðrir dugandi menn, en hún lifði tvo vetr síðan. Má þat sýnast nokkut einkanligt, at þessum góða guðs vin líkaði at lækna svo gamlan aldr ok til lítillar nytsemdar færan eftir manna ásýn.
Hér um segir herra Arngrímr svo fallit:
- Vélheftir gaf vísum krafti
- vífi sýn, því er hlaut at rýna,
- vetrum fyrr en væri betra
- vel þrim tigum, ef rétt skal telja.
- Augun sín strauk oft í hreinu,
- áðr batnaði, signdu vatni.
- Kráka var þá ára eikin
- áttatigi ok þriggja váttuð.
Hér næst skal setja annat tákn sæmiligt í grein ok öðru lagi sem ólíkast, at þat birtist kristninni með eilífri frægð, hversu þessi blessaðr byskup fremr sik háleitan í völdum verðleik, hvar er hann hjálpar fyrir heit blautu barns beini eða örvasa alri, sem nú var áðr litlu lesit.