Jón Arason á aftökustaðnum

eftir Matthías Jochumsson

Allir orð mín heyri,

eg vil kveða' og syngja,

grípa lands míns gígju,

gamla skapið yngja.

Hátt í hinsta sinni

hljómi málið goða;

yfir svik og sorgir

slæ ég morgunroða.

Langt og ríkt var lífið,

lof sé föður hæða;

gefið hann mér hefir

hendur fullar gæða;

frægð og gull og fljóð með

fagurhvíta arma,

dætur tvær með tryggð og

tignarblíða hvarma.

Gefið hann mér hefir

hrausta sonu og fríða,

vildi ei hinn aldna

einan láta stríða;

land var fullt af fjendum,

frækinna þurfti seggja,

hart mót heljar sinnum

höggva varð og leggja.

Fyrir trú og frelsi,

fósturjörðin dýra,

hóf ég leik í landi,

lögum vildi stýra;

greip hinn gamla mæki,

gall þá styrjar hani,

„út á flæðar flaustur“

flæmdi' eg alla Dani. —

Hverjir hrósa sigri?

Hví 'ru vellir rauðir?

Nú 'ru bræður báðir

Björn og Ari dauðir! —

Nú mun gjalla grátur

góða landsins hvíta;

hvasst þeir dönsku hundar

hærur mínar slíta!

Gefið gaum og þegið,

grátið ei né hljóðið.

Lítilsigldu lýðir,

líf mér eigi bjóðið.

Feginn skal nú falla,

fylgja mínum sonum;

þeir mér fylgdu fyrri,

fer það nærri vonum. —

Horfi ég á höggstokk:

Herra lífs og dauða,

dæm nú þér til dýrðar

dropana mína rauða.

Fylgi mér til moldar

mín hin fornu vígi:

fylgist þá til foldar

falstrú öll og lygi!

Einna hrópa eg hefnda:

Herra, láttu spretta

upp af okkar blóði

allt hið sanna og rétta:

trú og frelsið forna,

frægð og þrek og tryggðir,

drekkið svo minn dreyra,

dýru fóstur byggðir!

Helga, Helga! Þórunn!

hjartans kveðju dýra! —

Nú skal breyskan biskup

blóðið endurskíra.

Sankti Tómas sælan

sé ég hjá mér standa. —

Fram, í föðurhendur

fel ég líf og anda.