Jón Arason á aftökustaðnum

eftir Matthías Jochumsson

Allir orð mín heyri,
eg vil kveða' og syngja,
grípa lands míns gígju,
gamla skapið yngja.
Hátt í hinsta sinni
hljómi málið goða;
yfir svik og sorgir
slæ ég morgunroða.


Langt og ríkt var lífið,
lof sé föður hæða;
gefið hann mér hefir
hendur fullar gæða;
frægð og gull og fljóð með
fagurhvíta arma,
dætur tvær með tryggð og
tignarblíða hvarma.


Gefið hann mér hefir
hrausta sonu og fríða,
vildi ei hinn aldna
einan láta stríða;
land var fullt af fjendum,
frækinna þurfti seggja,
hart mót heljar sinnum
höggva varð og leggja.


Fyrir trú og frelsi,
fósturjörðin dýra,
hóf ég leik í landi,
lögum vildi stýra;
greip hinn gamla mæki,
gall þá styrjar hani,
„út á flæðar flaustur“
flæmdi' eg alla Dani. —


Hverjir hrósa sigri?
Hví 'ru vellir rauðir?
Nú 'ru bræður báðir
Björn og Ari dauðir! —
Nú mun gjalla grátur
góða landsins hvíta;
hvasst þeir dönsku hundar
hærur mínar slíta!


Gefið gaum og þegið,
grátið ei né hljóðið.
Lítilsigldu lýðir,
líf mér eigi bjóðið.
Feginn skal nú falla,
fylgja mínum sonum;
þeir mér fylgdu fyrri,
fer það nærri vonum. —


Horfi ég á höggstokk:
Herra lífs og dauða,
dæm nú þér til dýrðar
dropana mína rauða.
Fylgi mér til moldar
mín hin fornu vígi:
fylgist þá til foldar
falstrú öll og lygi!


Einna hrópa eg hefnda:
Herra, láttu spretta
upp af okkar blóði
allt hið sanna og rétta:
trú og frelsið forna,
frægð og þrek og tryggðir,
drekkið svo minn dreyra,
dýru fóstur byggðir!


Helga, Helga! Þórunn!
hjartans kveðju dýra! —
Nú skal breyskan biskup
blóðið endurskíra.
Sankti Tómas sælan
sé ég hjá mér standa. —
Fram, í föðurhendur
fel ég líf og anda.