Ragnars saga loðbrókar/13
13. Ragnarssynir unnu Vífilsborg
Nú ráða þeir þat með sér, at þeir skulu herja í Suðrríki. En Sigurðr ormr í auga, sonr hennar, fór með bræðrum sínum í hverja herför síðan. Í þessi för leggja þeir til hverrar borgar, er mikil er, ok unnu svá, at ekki stóð við.
Ok nú spyrja þeir til einnar borgar þeirar, at bæði var mikil ok fjölmenn ok harðger. Ok nú segir Ívarr, at hann vill þar til stefna. Ok þat var ok sagt, hvat sú borg hét ok hverr fyrir ræðr. En sá höfðingi var kallaðr Vífill. Af hans nafni var borgin kölluð Vífilsborg. Nú fara þeir svá herskildi yfir, at þeir eyða allar borgir, er fyrir urðu, þar til er þeir kómu til Vífilsborgar. Höfðinginn var eigi heima í borg sinni ok mikit lið með honum.
Nú setja þeir upp búðir sínar á völlum þeim, er hjá borginni váru, ok eru í kyrrðum þann dag, er þeir kómu til borgarinnar, ok höfðu mál af borgarmönnum. Þeir buðu þeim, hvárt þeir vildu heldr gefa upp borgina, ok mundi þá friðr gefinn öllum mönnum, eða þeir ynni af sínu ofrefli ok harðfengi, ok munu þá engum mönnum grið gefin.
En þeir leystu skjótt ór ok sögðu, at þá borg fengi þeir aldrigi unnit, svá at þeir gefi hana upp. „Ok munu þér verða fyrr at reyna yðr ok sýna oss yðvarn fræknleik ok kapp.“
Líðr nú sú nótt. Ok inn næsta dag eptir leita þeir til at vinna borgina ok fá ekki at gert. Sitja þeir um þá borg hálfan mánuð ok leita til hvern dag, at þeir geti þá borg unnit, ok með ýmsum brögðum. En þat ferr því firr sem þeir hafa lengr við leitat, ok ætluðu nú frá at hverfa. Ok þá er borgarmenn verða við þat varir, at þeir ætla frá at hverfa, þá ganga þeir út á borgarveggi ok breiða guðvefjarpell of alla borgarveggina ok öll klæði þau, er fegrst váru í borginni, ok törruðu fyrir þeim gulli ok gersimum þeim, er mestar váru í borginni.
Ok nú tekr einn til orða af liði þeira ok mælti: „Vér hugðum, at þessir menn, synir Ragnars, ok lið þeira væri harðfengnir menn, en vér megum þat segja, at þeim hefir eigi nær farit en öðrum.“
Nú eptir þetta æptu þeir á þá ok börðu á skjölduna ok eggjuðu at sér sem þeir máttu mest. Ok er Ívarr heyrir þetta, brá honum við mjök, svá at hann fær af þessu sótt mikla, svá at hann má hvergi hræra, ok verða þeir at bíða, at annathvárt batni honum ella hafi hann bana. Hann liggr þenna dag allan til kvelds, svá at hann mælti ekki orð. Ok þá mælti hann við þá menn, er hjá honum váru, at þeir skyldu segja þeim Birni, Hvítserki ok Sigurði, at hann vildi þeira fund hafa ok allra inna vitrustu manna. Ok nú er þeir koma allir í einn stað, er mestir höfðingjar eru í þeira liði, þá spyrr Ívarr þá eptir, ef þeir hefði nokkur ráð sét, þau er líkari væri til at sigrast en þau, er þeir höfðu fyrr haft.
En þeir svara allir, at þeir hefði eigi vit til þess at sjá þau brögð, er þeim væri sigr í. „Er nú sem optar, at þinna ráða mun njóta verða.“
Þá svarar Ívarr: „Mér hefir eitt ráð í hug komit, þat er vér höfum eigi freistat. Hér er skógr mikill eigi langt í brott, ok nú, er náttar, skulu vér fara ór tjöldum várum leyniliga til skógar, en herbúðir várar skulu standa eptir, ok er vér komum í mörkina, skal hverr maðr binda sér byrði. Ok er því er lokit, skulu vér fara at borginni öllum megin ok slá eldi í viðinn, ok mun þá gerast bál mikit, ok borgarveggir þeira munu þá láta lím sitt fyrir þeim eldi, ok skulu vér þá bera at valslöngur ok reyna, hvé harðger hún er.“
Ok nú er svá gert, at þeir fara til skógar, eru þar slíka hríð sem Ívari sýndist. Nú fara þeir at borginni eptir tilskipun hans, ok þá er þeir lustu eldi í viðinn inn mikla, varð bál svá mikit, at veggirnir megu eigi standast ok láta lím sitt, ok bera þeir þá valslöngur at borginni ok brjóta á hlið mörg, ok tekst nú bardagi. Ok þegar er þeir standa jafnt at vígi, þá fellr lið borgarmanna, en sumt flýr undan, ok svá lýkr þeira skiptum, at þeir drepa hvert mannsbarn, er í var borginni, ok taka brott allt fé, en brenna borgina, áðr þeir fari á brott.