Ragnars saga loðbrókar/3
Í þann tíma réð fyrir Danmörku Sigurðr hringr. Hann var ríkr konungr ok er frægr orðinn af þeiri orrostu, er hann barðist við Harald hilditönn á Brávelli ok fyrir honum fell Haraldr, sem kunnigt er orðit of alla norðrálfu heimsins. Sigurðr átti einn son, er Ragnarr hét. Hann var mikill vexti, vænn yfirlits ok vel viti borinn, stórlyndr við sína menn, en grimmr sínum óvinum. Þegar hann hafði aldr til, fær hann sér liðs ok herskipa, ok gerist hann inn mesti hermaðr, svá at varla fæst hans maki.
Hann spyrr þetta, er Herruðr jarl hafði um mælt; gefr hann at engan gaum ok lætr sem hann viti eigi. Hann lætr gera sér föt með undarligum hætti, þat eru loðbrækr ok loðkápa, ok nú er ger eru, þá lætr hann þau vella í biki. Síðan hirðir hann þau.
Þat er eitthvert sumar, er hann heldr her sínum til Gautlands ok leggr í leynivág einn skip sitt ok var skammt þaðan, þat er jarl réð fyrir. Ok er Ragnarr hafði þar eina nótt verit, vaknar hann snemma um morgininn, ríss upp ok tekr þessi in sömu vápnföt, er áðr var frá sagt, ok ferr í ok tekr spjót mikit í hönd sér ok gengr af skipunum einn saman ok þar, er sandr er, ok nú veltist hann í sandinum. Ok áðr hann gengr í brott, tekr hann geirnagla ór spjóti sínu ok ferr nú einn frá skipunum til borgarhliðs jarls ok kemr þar snemma dags, svá at allir menn váru í svefni. Nú stýrir hann til skemmunnar. Ok er hann kemr í skíðgarðinn, þar sem ormrinn var, leggr hann til hans með spjóti sínu, ok þá kippir hann at sér spjótinu. Ok annat sinn leggr hann. Þat lag kemr í hrygg orminum, ok nú vinst hann við hratt, svá at spjótit gekk af skaptinu, ok verðr svá mikill gnýr í hans fjörbrotum, at skemman skelfr öll. Ok nú snýr Ragnarr á brott. Þá kemr blóðbogi milli herða honum, ok þat sakar hann eigi, svá hlífa honum klæði þau, sem hann lét gera. En þeir, er í skemmunni váru, vakna við gnýinn ok ganga út ór skemmunni.
Nú sér Þóra ganga einn mann mikinn frá skemmunni ok spyrr hann at nafni eða hvern hann vili nú finna. Hann nemr staðar ok kvað vísu þessa:
- „Hætt hefik leyfðu lífi,
- litfögr kona, vetra
- vák at foldar fiski
- fimmtán gamall, mínu;
- hafa skalk, böl nema bíti,
- bráðrakinn mér dauða,
- heiðar lax til hjarta
- hringleginn, vel, smýgra.“
Ok nú gengr hann á brott ok mælti ekki fleira við hana. En spjótit stóð í sárinu eptir, en hann hefir skaptit með sér. Nú er hún hefir þessa vísu heyrða, skildi hún, hvat hann sagði til um sitt erendi ok svá hvé gamall hann var. Ok nú hyggr hún at fyrir sér, hverr hann mundi vera, ok þykkist hún eigi vita, hvárt hann er mennskr maðr eða eigi, fyrir því at henni þykkir vöxtr hans vera svá mikill sem sagt er frá óvættum á þeim aldri, sem hann hafði, ok snýr hún inn í skemmuna ok sofnar.
Ok er menn koma út um morgininn, verða menn þess varir, at ormrinn var dauðr ok hann var lagðr með einu miklu spjóti ok þat stóð fast í sárinu. Nú lætr jarl þat í brott taka þaðan, ok var þat svá mikit, at fám var vápnhæft. Nú íhugar jarl, hvat hann hafði um mælt við þann mann, er orminum yrði at bana, ok þykkist eigi vita, hvárt mennskr maðr veldr þessu eða eigi, ok réðst nú um við vini sína ok dóttur, hvé hann skal eptir leita, ok þykkir á því líkendi, at sá mun eptir leita at hafa verðkaupit, er til hefir unnit.
Þat réð hún at láta kveðja þings fjölmenns, - „ok bið þá svá, at þangat komi allir þeir menn, er eigi vilja hafa reiði jarls ok nokkurs kostar mega sækja þingstefnu, ok ef sá er nokkurr, er við gengr banasári ormsins, skal hafa þat spjótskapt þangat, er fylgt hefir spjótinu.“
Þetta líst jarli vænligt ok lætr nú þings kveðja. Ok er at þeim degi kemr, er vera skal þingit, kemr jarl ok margir höfðingjar aðrir. Þar verðr mikit fjölmenni.