Söknuður

Söknuður
Höfundur: Jóhann Jónsson

Hvar hafa dagar lífs þíns lit sínum glatað,

og ljóðin, er þutu um þitt blóð frá draumi til draums,

hvar urðu þau veðrinu að bráð, ó barn, er þig hugðir

borið með undursamleikans

eigin þrotlausan brunn þér í brjósti, hvar?

Við svofelld annarleg orð,

sem einhver rödd lætur falla

á vorn veg - eða að því er virðist

vindurinn blæs gegnum strætin,

dettur oss, svefngöngum vanans, oft drykklanga stund

dofinn úr stirðnuðum limum.

Og spunahljóð tómleikans lætur í eyrum vor lægra.

Og leiðindin virðast í úrvinda hug vorum sefast.

Og eitthvað, er svefnrofum líkist, á augnlok vor andar,

vér áttum oss snöggvast til hálfs, og skilningi lostin

hrópar í allsgáðri vitund

vor sál:

Hvar!

Ó hvar? Er glatað ei glatað?

Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu það ár eða eilífð?

Unn þú mér heldur um stund, að megi ég muna,

minning, hrópandi rödd,

ó dvel!

En æ, hver má þér með höndum halda,

heilaga blekking!

Sem vængjablik svífandi engla

í augum vaknandi barna

ert þú hverful oss, hversdagsins þrælum,

og óðar en sé oss það ljóst, er undur þitt drukknað

í æði múgsins og glaumsins.

Svo höldum vér leið vorri áfram, hver sína villigötu,

hver í sínu eigin lífi vegvilltur, framandi maður;

og augu vor eru haldin og hjörtu vor trufluð

af hefð og löggrónum vana, að ljúga sjálfan sig dauðan...

En þei, þei, þei - svo djúpt er vor samvizka sefur,

oss sönglar þó allan þann dag

við eirðarlaus eyrun

eitthvað þvílíkt sem komið sé hausthljóð í vindinn,

eitthvað þvílíkt sem syngi vor sálaða móðir

úr sjávarhljóðinu í fjarska.

Og eyðileik þrungið

hvíslar vort hjarta

hljótt út í bláinn:

Hvar?...Ó hvar?