Skarphéðinn í brennunni
eftir Hannes Hafstein
- Buldi við brestur,
- brotnaði þekjan.
- Reið niður rjáfur
- og rammir ásar.
- Skall yfir eldhafið, ólgandi, logandi,
- eldvargar runnu fram, hvæsandi, sogandi.
- Reykurinn glóðþrunginn gaus upp úr kafinu.
- Gaflaðið eitt stóð sem klettur úr hafinu.
- Nár var þá Njáll,
- nár var Bergþóra.
- Burtu var Kári,
- brunninn Grímur,
- höggvinn Helgi.
- Héðinn stóð einn
- tepptur við gaflað
- og glotti við tönn.
- Gulrauðar glóðir
- glampa og braka.
- Blóðroðin birta
- blaktir um garpinn.
- Skín hún á andlitið skarpfölt og tannirnar,
- skiptandi blæ, meðan logagráðs hrannirnar
- flétta úr eldtungum umgjörðir titrandi
- utan um hetjuna, bjartar og glitrandi.
- Hélt hann á rammri
- Rimmugýgi.
- „Hvað er nú öx mín,
- hitnar þér nokkuð?
- Þú skyldir eigi
- svo þurrmynnt vera
- væri í annað
- en eld að bíta“.
- Gunnspáir glóðu
- geislar á hyrnu,
- stirndi á stál
- og stæltar eggjar.
- Skarphéðinn glotti við skínandi stálinu:
- „Skil ég þig öx mín, ber kveðjur úr bálinu“.
- Hefndþrungna bengýgi hóf upp og lét hana
- hverfa í gaflaðið, langt upp á fetana.
- Leit hann á eldibranda
- aðfallandi.
- Hvað var í huga
- Höskulds bana?
- Kominn bónleiður
- til búðar hinstu
- eldibrand tók sér
- í axar stað.
- Færðust að logarnir, brestandi, brakandi,
- báldrekar skriðu fram, eldmakka skakandi,
- lögðust að fótum hans, fæturna sleikjandi
- flakandi tungum, og glóðmökkum hreykjandi.
- Hnykluðust vöðvar
- á herðum þreknum,
- efldum er armi
- upp hann lyfti,
- losaði kyrtil
- frá loðnu brjósti,
- helrún brenndi þar:
- inn helga kross.
- Beit svo á kampinn, og krosslagði armana,
- karlmennskuró sló um ennið og hvarmana.
- Ljómandi kringum hann logarnir kvikuðu,
- ljósgeislar fagnandi á honum blikuðu.
- Dimmt er í skála,
- dökkir mekkir
- hefjast úr ösku
- og hrundum rústum.
- Inni við gaflað
- í ösku stendur
- Héðinn örendur
- með opnum sjónum.
- Heyrst ei hafði
- hósti né stunur.