Vísur

1. Ort vegna tillögu um að taka upp þegnskylduvinnu á fyrri hluta 20. aldar. Sagt var, að vísa þessi hefði kæft hugmyndina í fæðingu.

Ó, hve margur yrði sæll

og elska mundi landið heitt,

mætti hann vera í mánuð þræll

og moka skít fyrir ekki neitt.

Páll J. Árdal

2.–3. Kveðskapur fyrr og nú.

Áður taldi íslenzk þjóð

óðsnilldina gæði,

samin voru og lesin ljóð

lærð og sungin kvæði.

Nú má kaupa þessi þjóð

þrykkt og gyllt í sniðum

í gerviskinni gerviljóð

af gerviljóðasmiðum.

Ingibjörg Sigfúsdóttir frá Forsæludal

4. Í fimmtugsafmæli nokkru las veizlustjóri heillaóskaskeyti eftir því, sem þau bárust. Hann komst gegnum fyrstu þrjár línurnar í þessu, en missti svo málið.

Einskis get ég óskað þér betra,

öðlingurinn fimmtíu vetra,

en frægðarsæti fengið þér verði

hjá frændum þínum, Júdasi og Merði.

N. N.

5.

Fallega spillir frillan skollans öllu,

frúin sú sem þú ert nú að snúa,

heiman laumast hrum með slæmu skrumi,

hrók óklókan krókótt tók úr flóka.

Riddari studdur reiddist lyddu hræddri,

réði vaða með ógeði að peði.

Biskupsháskinn blöskraði nískum húska,

í bekkinn gekk sá hvekkinn þekkir ekki.

Úr þjóðsögum Jóns Árnasonar, einnig í handriti hér.

6. Kveld-Úlfur, faðir Skalla-Gríms og afi Egils orti þetta eftir að hafa spurt fall Þórólfs, sonar síns. Áhugamönnum um málfræði má benda á, að hér kemur fyrir eitt fárra dæma um nafnhátt þátíðar.

Nú frák norðr í eyju,

norn erum grimm, til snimma

Þundr kaus þremja skyndi,

Þórólf und lok fóru;

létumk þung at þingi

Þórs fangvina at ganga,

skjótt munat hefnt, þótt hvettimk

hugr, malm-Gnáar brugðit.

7.-9. Vísur þessar eru allar eignaðar Skalla-Grími, en vegna háttarins hefir verið gizkað á, að Egill, sonur hans, hafi ort 7. vísu í orðastað föður síns. 7. vísa fjallar um hefnd eftir Þórólf, bróður Skalla-Gríms, 8. vísa lýtur að iðjusemi hans og hin 9. er ort, er hann skilaði gjöf Eiríks blóðöxar með hrakyrðum.

Nús hersis hefnd

við hilmi efnd;

gengr ulfr ok ǫrn

of ynglings bǫrn;

flugu hǫggvin hræ

Hallvarðs á sæ;

grár slítr undir

ari Snarfara.

Mjǫk verðr ár, sás aura,

ísarns meiðr at rísa,

váðir vidda bróður

veðrseygjar skal kveðja;

gjalla lætk á golli

geisla njóts, meðan þjóta,

heitu, hrœrikytjur

hreggs vindfrekar, sleggjur.

Liggja ýgs í eggju,

ák sveigar kǫr deiga,

fox es illt í øxi,

undvargs flǫsur margar;

arghyrnu lát árna

aptr með roknu skapti;

þǫrfgi væri þeirar,

þat vas inga gjǫf, hingat.