Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri/Goðfræðisögur/Álfkona í barnsnauð
Álfkona í barnsnauð
Fyrir austan, sagt er í Odda, sótti stúlka þvotta á kirkjugarð um kvöld; en þá hún var að taka þvottana kom til hennar maður hvörn hún þekkti ei. Hann tekur í hönd hennar og biður hana með sér koma og segir að hana skuli ekkert saka, „en viljirðu það ei gjöra,“ segir hann, „þá munt þú fá að reyna umbreyting á þinni lukku.“ Stúlkan þorði ei annað en gjöra eftir beiðni hans og gengur með hönum þar til þau koma að húsabæ, að henni sýndist, þó reyndar væri hóll; síðan ganga þau að dyrum bæjarins; hann leiðir hana inn og eftir löngum göngum þar til þau koma í baðstofu. Dimmt var að sjá fyrir hennar augum í öðrum enda baðstofunnar, en ljós brann í hinum; þar sá hún að kona lá á gólfi og hafði hljóð nokkur og gat ei fætt barnið. Konu gamla sá hún hjá henni mjög angurbitna. Maðurinn er hana þangað leiddi sagði til hennar er hann sótti: „Gakktu upp og hjálpaðu konu minni so hún fæði barnið.“ Stúlkan gekk upp og þar að er konan lá, en gamla konan fór á burt, en sú aðkomandi stúlka fór höndum um konuna er á gólfi lá eftir því er þénaði og hún vissi að með þurfti; greiddist þá fljótt um fyrir konunni so að barnið fæddist strax. En þegar barnið var fætt kom faðir barnsins með glas og sagði henni að bera úr því í augu barnsins, en varast að láta það koma í sín augu. Hún gjörði so, að hún bar úr glasinu í augu barnsins, en þá það var búið strauk hún fingrinum um annað auga sitt. Sá hún þá með því auganu að margt fólk var í hinum enda baðstofunnar. Maðurinn tók af henni glasið og gekk með það á burt, kom síðan aftur og þakkaði henni fyrir hjálpina og í sama máta konan og sögðu hún mundi verða lukkukvenmaður. Hann gefur henni þá klæði í svuntu er hún þóttist aldrei slíkt séð hafa; síðan tekur hann í hennar hönd og leiðir burt þar til hann kom með hana að kirkjugarðinum þar sem hann leiddi hana frá og gengur so á burt, en hún gengur heim í staðinn.
Um þennan komandi vetur andaðist kona prestsins er þar var, en þessi stúlka varð hans kona aftur. Oft sagðist hún sjá huldufólk; það var og þá hún sá það saman taka heyflekki sína lét hún saman taka hey hjá sér enda var þá skammt til vætu þó bjart loft væri. Það var einu sinni að hún fór í kaupstað með prestinum manni sínum. Þá hún var í búðinni sá hún þar fyrrgreindan álfamann að hann bar varning út frá huldukaupmanni er þar var. Þá varð henni það á að hún heilsaði upp á hann og sagði: „Sæll vertu kunningi, ég þakka þér fyrir síðast.“ En hann gekk þá að henni, brá fingri í munn sér og dró um auga hennar, en við það brá henni so að hún sá ei þaðan af huldufólk eður þess athafnir.
Hér af er merkjandi að huldufólk hefur aðdrætti frá öðrum löndum og höndlun við síns slektis kaupmenn sem sigla á milli landa og höndla so saman hvörjir við aðra þó vér sjáum þá ekki.