F.
Hinn úngi maðr, (hvörs persóna hér jafnan framsett er í eptirfylgjandi kvæðum) fer að hugsa hvörnig hann skuli bú reisa, og lifa í því farsæll. Nóttin undir sjóar fjöllum og hennar ásýnd. 1.
Hvað sem meinvætta mæltu þóptar,
mèr varð geingið í tjalda reit;
eg fór að hugsa enn sem optar,
um bjargræðið í vorri sveit;
heimila störf eg hölda sá
og hvörsdags lifið bæum á. 2.
Þánkar í lopti flugu fríu,
flestir þúngbúnir draumum af;
himininn netja skýldr skýum,
skyggði sem speigil undir haf;
möglaði sjór við merskis brýn
melankólisku kvæðin sín. 3.
Vatnið af heiðum veltist niðr,
var það að tauta giljum í;
en skuggaligir skútar viðr
skvöldruðu margt og gegnðu því;
ásýnd jarðar var ekki björt,
eins vóru fjöll og bygðin svört. 4.
Af því að nóttin nú var komin,
náttúran öll var hljóð og kyr;
þúngsinnis gjörði þetta vomin;
þagnaðir sváfu fuglarnir;
þó sumar-gríma vegljós var;
við það fjölguðu grillurnar. 5.
Eg stóð í úngdóms bezta blóma,
búskapar vildi reyna hnauk;
eg girntist megan, sæld og sóma,
svo væna konu þaraðauk;
enn eg sá til þess eingin ráð,
utan mèr veittist herrans náð. 6.
Því flestir þeir sem fara' að búa
fátækir, sjaldnar rètta við;
hinir á mátt og megin trúa,
með hörku-strit og sífeldt yð
vinna sér brauð, þó varla sè
vert að kalla það sællífi. 7.
Nú hugð' eg væri vegr annar,
svo vegna kynni betr enn,
nær guð ei sína blessun bannar;
bjuggu hèr sælir fyrri menn,
og mörgum þjóðum enn í dag
utanlands geingr flest í hag. 8.
Guð hefir margt til matarbóta
mönnum gefið á landi hér;
að stytta tíð og yndis njóta,
enn lina starf og mannraunir,
æfandi vit í verkum hans,
verkar það traust til gjafarans. 9.
Enn þá eg leit hve landsins múgum
leið, og siðvaninn bjargir fól,
ský vonarleysu döpur drjúgum
dró fyrir mína gleði sól;
efnaleysið mig líka sló,
laus-sinnis hik í brjóstið fló.
