- G
- Strandfuglanna ánægjufullt, þó vos-samt líferni. Hvað þar af sè að læra.
- 10.
- Ei vildi mínu výli létta,
- vitið reikaði lánga hríð;
- eg var að hugsa' um hitt og þetta,
- hvað verða mundi' á seinni tíð;
- hátt fugla-kvak þeim blundi brá,
- birta tekr af degi þá.
- 11.
- Ut er að falla, stór er straumr,
- ströndin þornar, en svalið dvín,
- þar var svo fagur fugla glaumr,
- (fersaung höfðu þeir milli sín)
- að výlið hvarf, en varð eg hress;
- vil eg því snöggvast geta þess.
- 12.
- Tjaldar, selningar tístu saman,
- til var ei hjá þeim skepnum agg;
- márinn dró seym við sífeldt gaman;
- saung veiðibjalla' gaggaggagg,
- selningrinn margt tí-tí-tí,
- tjaldrinn margt í rennu kví.
- 13.
- Þeir vóru' að taka til sín fæðu:
- tjaldrinn maðk úr leirnum gróf,
- selningr hafði hleina kræðu,
- hrúðrkarls börn af steinum skóf;
- margfætla smakkast mávi réð;
- mat svartbakrinn hrognkelsið.
- 14.
- I þeirra fugla eðlisháttum
- ei nema lyst og gleði fann;
- þeir átu nær þeir eta máttu,
- af þeirra vistum sjórinn rann;
- en þegar vatnið yfir flaut,
- ámeðan sérhvörr hvíldar naut.
- 15.
- Þeir biðu til þess brast út sjórinn,
- búinn var hvörs eins réttr þá,
- matr settr á borð og bjórinn,
- borð-sálminn kyrjar hvör sem má;
- svo láta kóngar sinn við dúk,
- saungvara leika kvæðin mjúk.
- 16.
- Þeir prísa guð sem gaf þeim fæðu,
- gjörvöllum hópnum sagðist vel;
- sífeldt höfðu þeir sömu ræðu,
- sýndi þar túngan hjartans þel.
- Ó! þau falligu fjaðra-dýr!
- farsæld og unun hjá þeim býr.
- 17.
- Svo fór eg burt frá greindri gælu;
- girndin kvað sem í brjóstið flaug:
- o! að eg lifði í soddan sælu,
- sem eg er maðr betri' enn þau;
- hreinn og saklaus sem fjaðr-fé,
- frí við sorgir og andstreymi!
