- H
- Hèr opnast sæludalr. Hèr er landslagið, landfugla, dýra og fiska athöfn og eðli, allt fullt af ánægju.
- 18.
- Meinlausir þánkar gánginn greiddu,
- gerðu þeir stutta villuleið,
- þángað á götu-leysi leiddu,
- lukkan hvar fyrirsat og beið
- að skipun guðs í grænum dal;
- geingr það ram, sem verða skal.
- 19.
- Opnaðist land til fjalla frammi,
- fætrnar uppað geingu bratt;
- bólstað leit eg í breiðum hvammi,
- byggiligan, og það var satt!
- huginn mér sagði: hér er nú
- hamíngjuvænt að reisa bú.
- 20.
- Hvað sem land prýða kallast kunni,
- komið var hér í eina sveit:
- hálitað blóm í hvörjum runni,
- heil-ylmuð grös og jörðin feit,
- hólar, vellir, ávöxtuð lýng,
- vötnin og fuglar allt umkríng.
- 21.
- Þeir súngu hvörr í sínum nótum,
- svo þar var lyst að hlíða til,
- saklausum ásta saddir hótum,
- svo gekk þeim skepnum allt í vil;
- makar samfara firrtir pín,
- flögtuðu kríngum hreiðrin sín.
- 22.
- Eingir af þeim í striti stúrðu,
- hreiðr-fuglarnir heima kúrðu,
- hvatir ei vóru lángt í frá;
- því nokkrir héldu varir vörð,
- vistirnar aðrir tóku á jörð.
- 23.
- Einn finnr jurta frygð og ánga,
- fegrstu plokkar blóm af þeim;
- hinn úr grastoppum fræin fángar,
- flýgr síðan með aflan heim,
- annar smádýr og flugur fær,
- forði slíkr er honum kær.
- 24.
- Við holu-dyrnar ei þeir eira,
- uppfljúga títt með kompliment,
- (svo gaman er að sjá og heyra)
- sí-tístandi við lagið klént:
- allt þetta sem eg aflað hef,
- unnustu minni það eg gef.
- 25.
- Nær úngar vóru úr eggjum skriðnir,
- öllum móðirin skammtað gat;
- fedrnir höfðu alleins yðnir,
- úngunum líka gáfu mat,
- sem víðka kokin vesællig,
- víandi láta mata sig.
- 26.
- Hýaðir strax er fiðrið feingu,
- fjaðrirnar lærðu' að bera rétt;
- í fyrstu með þeir gömlu geingu,
- gátu kennt þeim að fljúga létt;
- skylda foreldra þarmeð þraut,
- þaðanaf hvörr sér bjarga hlaut.
- 27.
- Um dýrin hin var sama saga,
- sinni þjónuðu girndar-lyst:
- sauðrinn gekk í grænum haga,
- grasið hann beit og mettaðist;
- mjólk í júgrinu mettan jók;
- mjólkina lambið aptr tók.
- 28.
- I vatni fiska sá eg sveyma
- sinnislétta með sporðaköst,
- þar áin fór til óss að streyma,
- af þeirr busli gjörði röst,
- yfirhöfn sumra svo var glæst,
- silfri' eða gulli komst hún nærst.
- 29.
- Þeir vóru' að metja, stökkva' og steðja,
- stundum móka, því lognið var;
- með samnúníng sig makar gleðja,
- mátti svo vinast hvört eitt par,
- og una sér við kaldan kost,
- kann þeim ei granda vetrar frost.
