U
Sumargleðin margvíslig. Utiseta í grænu grasi. Nokkrar villijurtir á Islandi harðla góðar, undireins til matar og læknínga. Reykelsi. Fjárgras og hey, og nokkrar maturtir alþektar að nytsemi, sem og almennt brúkast, nefnast að eins. 67.
Ottast eg að mín sæla sjatni,
sè eg leingr við þennan flokk;
heimsku veikleikinn bið eg batni,
svo basla þurfi' ei með vanar stokk;
gaungum heldr í grænan lund,
gleðjumst þar aptr litla stund. 68.
Ugglaus sit eg í svoddan blóma,
síst þarf eg hræðast eitr-dýr;
guð lèt þau hingað hvörgi koma;
hèr ei forgift í jurtum býr;
þistlar hèr ei nè þyrnar fást,
því er mèr hèr að vera skást. 69.
Mörg eru fyrir utan hvannir,
ágæt blómstur í þessum stað;
eg vil þú mína sögu sannir,
sagði eg áðr fátt um það;
fyrirhafnar-laust vaxa vel,
vistajurtir, sem fyrst eg tel: 70.
Fardaga kál og kráku-fætla,
kálgresi mega virðast jöfn,
til lystar-rètts hún er, eg ætla;
á kalta sömu dygðanöfn,
á skarfa-kál og súru sett,
sefar hið fyrra bjúginn lètt. 71.
Fyrst eg sig undir einir-runni,
eg má geta þess heilsu-très,
með fáum orðum einginn kunni
ótal dygðir að nefna þess:
reykelsið hollt í hvörjum stað,
hressir og kroppinn verndar það. 72.
Um fóðr-hey, sem fènu lúkast,
fergð og skömtuð úr þurri kös,
og ótal það sem almennt brúkast,
öll ber, söl, smærur, fjallagrös,
þó njóti títt, eg tala fátt,
nè tæring uppá búmanns hátt. 73.
Heldr vildi eg nokkuð nefna
nytsamt, er fyrri vissi' ei hvörr,
sèrligt til búmanns sældar efna,
svo meiningin ei verði þur,
og hvað mèr einatt yndi jók,
er í náttúru las eg bók.
