En er þeir Þorvaldr ok biskup vildu ríða á Hegranes þíng, en heiðnir menn fóru í móti þeim ok börðu þá grjóti, svá at þeir náðu eigi fram at fara. Þareptir gerðu menn þá seka at heiðnum lögum. En þat sumar, eptir[1] alþíngi, sömnuðu höfðíngjar liði, ok riðu með CC manna, ok ætluðu at brenna þá biskup inni; þeir áðu rossum sínum áðr þeir riðu heim á bæinn at Lœkjamóti, en er þeir skyldu á bak laupa, flugu fuglar upp hjá þeim; við þat fældust hestar þeirra, ok fèllu menn af baki; sumir brutu hendr sínar, en sumir fœtr, eða skeindust á vápnum sínum, frá sumum ljópu rossin, ok fóru þeir við þat heim aptr. Við þetta herlaup urðu þeir biskup ekki varir, fyrr en eptir; þá höfðu þeir iij vetr búit at Lœkjamóti; þeir bjoggu þar j[2] vetr síðan. Eptir þat fóru þeir utan. En er þeir komu til Noregs, lágu þeir í einni höfn, þá kom þar Héðinn af Íslandi í þá sömu höfn, ok fór þegar upp í skóg at höggva við. En er Þorvaldr varð varr við þat, fór hann með þræl sinn, ok lèt vega hann þar. En er biskup vissi þat, þá sagði biskup, at þá mundi skilja fèlag þeirra þat er hann var heiptrækr. Biskup fór þá suðr í Saxland ok andaðist þar, ok er hann maðr sannheilagr, en Þorvaldr var þá fyst í kaupferðum um ríð.
Frá þángbrandi[3].
5. Á dögum Haralds konúngs Gormssunar kom Albertus biskup af Brimum á Jótland til Áróss, ok settist þá á stóla; Þángbrandr hèt klerkr hans, sun Vilbaldus, greifa af Brimum. En þá er Þángbrandr var vaxinn, bauð Hugbertus, biskup af Kantaraborg, Albertus bróður sínum til sín. At þeirri veizlu gaf Hugbertus Alberto gjafir, ok öllum förunautum hans. Þá mælti biskup við Þángbrand: „þú ert háttaðr sem riddarar, því gef ek þèr skjöld, ok er á markaðr kross með líkneski drottins vors, þat merkir lærdóm þinn”. Litlu síðarr fann Þángbrandr
- ↑ „á” bætir B við, líklega fyrir ritvillu.
- ↑ þannig ætlum vèr rètt lesið, eptir því sem stendr fyr í sögunni og svo í Ólafs sögu (Fornm. s. ii, 274) að þeir Friðrekr biskup og Þorvaldr hafi búið iv vetr a Lœkjamóti; en B, og útgáfurnar eptir því, lesa þannig: „þeir bjoggu þar v. vetr siþan epter þat foru þeir vtann” (B; en útgáfurnar S og K: „þeir bjoggu þar fimm vetur. Síðan epter þat foru þeir utan”), og er það sýnilega afbakað.
- ↑ sbr. Ólafs sögu Tryggvasonar (Fornm. s. i, 134).
