nú Þángbrands-róf, niðr frá Skipahyl, ok þar stendr enn festarsteinn hans á bergi einu. En er þeir voru þar komnir, höfðu héraðsmenn fund at því, at banna þeim kaup öll. Þángbrandr kom á Krossaholt, ok söng þar messu, ok reisti þar krossa. — Kolr hèt maðr, er bjó í Lœkjarbug, hann átti mat svà mikinn at hann vissi varla hvat hann skyldi af gera; Þángbrandr fór þángat, ok falaði mat at honum, en hann vildi engan selja; þeir tóku matinn ok lögðu verð eptir. Kolr fór ofan á Hítarnes ok kærði fyri Skeggbirni, er þar bjó. Hann fór með Kol at finna Þángbrand, ok báðu hann láta rakna ránit, ok bœta fyrir, en Þángbrandr neitaði því þverliga. Þeir börðust á fitinni ofan frá Steinsholti; þar fèll Skeggbjörn ok viij menn aðrir; þar er haugr Skeggbjarnar á fitinni, en aðrir voru jarðaðir í Landraugsholti þar hjá fitinni, ok sèr þar enn gerla kumlin; ij menn fèllu af Þángbrandi. En er Gizurr hinn hvíti spurði þersi tíðindi, bauð hann Þángbrandi til sín, ok var hann þar hinn þriðja vetr. Þann vetr tók út skip Þángbrands or Hítará, ok brant mjök, ok rak á land fyri sunnan Kálfalœk. Þar um orti Steinunn, móðir Skáld-Refs, þetta:
- ↑ þannig B (en í A er skorið af blaðinu) og Njála, og líklega handrit Ólafs sögu ef að er gætt; en S, og K eptir henni, hafa „þumils”.
- ↑ vísu þessa má færa til máls á þessa leið: Þórr brá or stað laungu
þvinnils dýri [skipi] Þángbrands, hristi ok beysti brands blakk [skipið],
ok laust við sandi; skíð Atals grundar [skipið] muna [mun ekki] síðan
sundfœrt á sjá, því at hart hregg, kennt honum [þ. e. honum Þór], tók
leggja (það, skipið) í spánu.
