40
járn, og matarpokinn stóð fyrir framan hann eins og veggur og tók við mörgum kúlunum.
Svo fóru hinir að kasta sprengjum og skjóta úr fallbyssum. Umli glotti svolítið við hvert skeyti sem í hann kom.
„Ekki dugir þetta, piltar,“ kallaði hann. En svo hrökk ofaní hann sprengikúla.
„Svei“ sagði Umli og spýtti henni út úr sjer, en um leið kom önnur kúla og sundraði fyrir honum smjöröskjunum, og ein tók kjötstykkið sem hann var að borða og fleygði því langar leiðir.
Þá reiddist Umli, stóð upp, tók kylfuna og lamdi henni í jörðina og spurði hvort þeir ætluðu ekki að láta hann hafa matfrið fyrir þessum bláberjum, sem þeir bljesu á hann úr þessum ljótu járnhólkum sínum. Svo sló hann nokkur högg í viðbót svo fjöll og ásar hristust og skulfu, og óvinirnir þeyttust í allar áttir, og svo var það stríðið búið.
En þegar hann kom heim aftur, og vildi fá meira að gera, varð kóngur fár við, því hann hjelt, að nú væri hann laus við Umla. Og nú vissi hann engin önnur ráð, en að senda hann til helvítis.
„Til fjandans verður þú að fara, og rukka hann um landsskuldina,“ sagði hann. Umli af stað með malinn á bakinu og kylfuna um öxl, hann var ekki lengi á leiðinni, en þegar hann kom til vítis, var skolli að yfirheyra glataðar sálir. Enginn var annar heima en amma hans og hún sagði að hún hefði aldrei heyrt neina landsskuld nefnda og bað hann koma aftur seinna.
„Ekkert slúður,“ sagði hann. „Fyrst jeg er kominn hingað þá verð jeg hjer þangað til jeg fæ landskuldina og ekki hefi jeg mikinn tíma til að bíða, því mjer liggur á.“ En þegar hann var búinn með nestið, fór honum að finnast tíminn lengi að líða, fór aftur að nauða við ömmu gamla karlsins um landskuldina, og sagði, að nú yrði að borga hana.
