Brennu-Njáls saga/72
Sá atburður varð er þeir Gunnar riðu neðan að Rangá að blóð féll á atgeirinn. Kolskeggur spurði hví það mundi sæta.
Gunnar svaraði ef slíkir atburðir yrðu að það væri kallað í öðrum löndum benrögn „og sagði svo Ölvir bóndi í Hísing að það væri jafnan fyrir stórfundum.“
Síðan riðu þeir til þess er þeir sáu mennina við ána, sjá að þeir sitja en hafa bundið hestana.
Gunnar mælti: „Fyrirsát er nú.“
„Lengi hafa þeir ótrúlegir verið,“ segir Kolskeggur, „eða hvað skal nú til ráða taka?“
„Hleypa skulum við upp hjá þeim,“ segir Gunnar, „til vaðsins og búast þar við.“
Hinir sjá það og snúa þegar að þeim. Gunnar bendir upp bogann og tekur örvarnar og steypir niður fyrir sig og skýtur þegar er þeir komu í skotfæri. Særði Gunnar við það mjög marga menn en drap suma.
Þá mælti Þorgeir Otkelsson: „Þetta dugir oss ekki, göngum að sem harðast.“
Þeir gerðu svo. Fyrstur gekk Önundur hinn fagri, frændi Þorgeirs. Gunnar skaut atgeirinum til hans og kom á skjöldinn og klofnaði hann í tvo hluti en atgeirinn hljóp í gegnum Önund. Ögmundur flóki hljóp að baki Gunnari. Kolskeggur sá það og hjó undan Ögmundi báða fætur og hratt honum út á Rangá og drukknaði hann þegar. Gerðist nú bardagi mikill og harður og hjó Gunnar annarri hendi en lagði annarri. Kolskeggur vó og drjúgan menn en særði marga.
Þorgeir Starkaðarson mælti til nafna síns: „Alllítt sér það á að þú eigir föður þíns að hefna á Gunnari.“
Þorgeir Otkelsson svarar: „Víst er eigi vel fram gengið en þó hefir þú eigi gengið mér í spor enda skal eg eigi þola þín frýjuorð,“ hleypur að Gunnari af mikilli reiði og lagði spjóti í gegnum skjöldinn og svo í gegnum hönd Gunnari. Gunnar snaraði svo hart skjöldinn að spjótið brotnaði í falnum. Gunnar sér annan mann kominn í höggfæri við sig og höggur þann banahöggi. Eftir það þrífur hann atgeirinn tveim höndum. Þá var Þorgeir Otkelsson kominn nær honum með brugðnu sverði og reiddi hart. Gunnar snýst að honum skjótt af mikilli reiði og rekur í gegnum hann atgeirinn og bregður honum á loft og keyrir hann út á Rangá. Og rekur hann ofan á vaðið og festi þar á steini einum og heitir þar síðan Þorgeirsvað.
Þorgeir Starkaðarson mælti: „Flýjum vér nú, ekki mun oss sigurs verða auðið að svo búnu.“
Snéru þeir þá allir í frá.
„Sækjum við nú eftir þeim,“ segir Kolskeggur, „og tak þú bogann og örvarnar og munt þú komast í skotfæri við Þorgeir Starkaðarson.“
Gunnar svaraði: „Eyðast munu fésjóðarnir um það er þessir eru bættir er hér liggja nú dauðir.“
„Ekki mun þér féfátt verða,“ sagði Kolskeggur, „en Þorgeir mun eigi fyrr af láta en hann ræður þér bana.“
„Standa munu nokkurir hans makar á götu minni áður en eg hræðist þá,“ segir Gunnar.
Síðan ríða þeir heim og segja tíðindin. Hallgerður fagnaði þessum tíðindum og lofaði mjög verkið.
Rannveig mælti: „Vera má að gott sé verkið en verra verður mér við en eg ætli að gott muni af leiða.“