Brennu-Njáls saga/74

Þá mælti Njáll: „Nú mun eigi sitjanda hlut mega í eiga. Göngum nú þar til er búarnir sitja.“

Þeir gengu þangað til og ruddu fjóra búa úr kviðinum en kvöddu hina fimm bjargkviðar, er eftir voru, um málið Gunnars, hvort þeir Þorgeir Starkaðarson eða Þorgeir Otkelsson hefðu farið með þann hug til fundar að vinna á Gunnari ef þeir mættu. En allir báru það skjótt að það hefði verið. Kallaði Njáll þetta lögvörn fyrir málið og kvaðst mundu fram bera vörnina nema þeir legðu til sætta. Voru í þessu þá margir höfðingjar að biðja sættanna og fékkst það af að tólf menn skyldu gera um málið. Ganga hvorirtveggju þá til og handsala þessa sætt.

Eftir það var gert um málið og ákveðið um fégjöld og skyldi allt greitt þegar þar á þingi en Gunnar skyldi fara utan og Kolskeggur og vera í brautu þrjá vetur. En ef Gunnar færi eigi utan og mætti hann komast þá skyldi hann dræpur fyrir frændum hins vegna.

Gunnar lét ekki á sig finna að honum þætti eigi góð sættin. Gunnar spurði Njál að fé því er hann hafði fengið honum til varðveislu. Njáll hafði ávaxtað féið og greiddi þá fram allt og stóðst það á endum og það er Gunnar átti að gjalda fyrir sig.

Ríða menn nú heim.

Þeir Njáll og Gunnar riðu báðir samt af þingi.

Þá mælti Njáll til Gunnars: „Geym nú svo til félagi að þú halt sætt þessa og mun hvað við höfum við mælst. Og svo sem þér varð hin fyrri utanferð mikil til sæmdar þá mun þér verða sjá miklu meir til sæmdar. Munt þú koma út með mannvirðingu mikilli og verða maður gamall og mun engi maður hér þá á sporði þér standa. En ef þú ferð eigi utan og rýfur sætt þína þá munt þú drepinn vera hér á landi og er það illt að vita þeim er vinir þínir eru.“

Gunnar kvaðst ekki ætla að rjúfa sættir.

Gunnar ríður heim og segir sættina. Rannveig móðir hans kvað það vel að hann færi utan og ættu þeir við annan að deila fyrst.