Guðmundar saga Arasonar/10
Enn í öðrum stað var sá bóndi ok góðr vin Guðmundar, er tók fárligt kverkamein með svo frábærum þrota, at af tók málit ok náttúru til at bergja nokkuru. En því, at hann var bæði vin ok nágranni Guðmundar, teiknar hann til með bæn, at síra Guðmundr kæmi til hans, ok svo gerist, því at sá guðs maðr var harðla fúss ok framlútr at veita þeim bót, er þurfti, í hverju rúmi sem hann mátti þat helzt vinna. Sem hann fram kemr í þann bæ, sem inn sjúki liggr, tekr hann fyrst til vopna þeirra, er honum vóru tömust í slíkar nauðsynjar, gerir bæn sína til guðs. Síðan tekr hann þann helgan dóm, er hann bar með sér, ok bregðr í vatn, dreypir síðan því vatni á varir sjúka manni, ok rennr niðr þegar, þó sem nauðgast, svo at krankdóminum varð mikil sótt í. Síra Guðmundr reist þá kross yfir kverkunum með fingri sínum, ok án dvöl þiggr maðrinn mál, en meinit linast svo, at sama dags gengr hann um sinn bæ ok búsýslur, lofandi miskunn Jesú Kristi.
Svo segir Einarr:
- Mein hlaut Kálfr af kauni.
- Kverkr þrútnuðu. Serkjar
- niðr, þó at reyndi, Rindar
- rann alls ekki Sanni.
- Prestr gaf hjörva hristi
- heilagt vatn, en skatnar
- litu eldboða Áta
- albéttan þar stéttar.