Guðmundar saga Arasonar/9
Á þessum tímum síra Guðmundar var kona nokkur norðanlands svo sjúk ok sálug, at sakir þess varð hún oft at þola bönd ok bardaga. Heitit var á vora frú fyrir henni ok aðra heilaga menn, ok stóð it sama hennar vanmegn, þar til at tígulig jungfrú birtist um nótt konu þeirri, er mesta dyggð ok manndóm sýndi þeim aumingja.
Frúin talar svo: „Fallast yðr læknidómar við ina sjúku?“
Hún svarar: „Eigi fáum vér á fundit, hvat guð hefir henni til lækningar sett.“
Frúin svarar: „Eigi sýnist mér þér ráðleitin í þvílíku vandkvæði.“
Hún svarar: „Hversu munum vér syndugir menn slíkt með ráðum vinna? Heldr bið ek fyrir vors herra nafn, at þú kynnir mér ráð þat, sem til liggr, því at ek trúi, at þú vitir guðs vilja.“
„Satt segir þú þat. Vel veit ek ráðit, því ek er Máría, móðir guðs. Skal ek ok til leggja, því at þér hétuð á mik. Gerið eftir vatni því, er blessat hefir vin minn, Guðmundr prestr Arason, því at hann þykkir mér beztan hátt á kunna at vígja vötnin.“
Leið hún síðan í loftit braut blessuð í veraldir. En sýn þessi prófaðist án falsi, því at svo fljótt sem vatnit var sótt ok riðit yfir sjúkdóm konunnar, varð hún í stað alheil, lofandi sinn græðara herra Jesúm Kristum.
Hér til kvað Einarr Gilsson vísur:
- Ærðist ófnis jarðar
- Unnr. Hétu þá runnar
- víst á drottning dýrsta
- dalregns himins þegna.
- Fríð nam mildings móðir
- menja Gefn í svefni
- sýnast, mundar, mána,
- Mist geymandi tvista.
- „Segðu, at vatn þat, er vígði
- vinr minn,“ kvað frú svinnust,
- „stökkvi, ræsis, rekkar,
- röðuls, dúks á Bil sjúka.
- Sá kann bezt yfir brunnum
- Baldr lofsöng halda,“ —
- bóls segir buðlungs éla
- blíð mær, — „funa víðis.“
- Braut hvarf at sýn sætu
- sæt mær himingætis.
- Hlín nam guðvefs greina
- grein stálviðum hreina.
- Lýðr brá vatni víðis
- víðfrægs á man síðan,
- heil varð brúðr af báli,
- báls stýranda, tálar.