Guðmundar saga Arasonar/39
Svo berr til í þeirri hálfu, sem títt er, at á einum litlum bæ fæðir kona meybarn. Eru skipaðir eftir skyldu karl ok kona at bera barnit til sóknarkirkju, at þat taki skírn. Ok er þau gera sinn veg fram með sjó, verðr fyrir þeim stór steinn, er menn kalla Miklastein. Þar gera þau illmannliga dvöl, leggja niðr barnit undir steininn ok víkja annan veg til saurlífis. Ok er þau koma aftr, sýnist þeim barnit blátt, dautt og ferligt. Hér hugsa þau við skiljast ok ganga frá harla skammt, áðr þau heyra grát. Ok sem þau aftr víkja, sýnist þeim barnit lifa ok nú svo hræðiligt, at hvorki þora þau snerta nér nær koma, snúa heimleiðis ok segja þetta undr. Síðan er leita farit barnsins, ok er í brottu. Ok litlu síðar sýnist þar kona ein nýkomin í byggðina, stundum með vænu áliti, en stundum með selshöfði. Gekk þessi fjandi einn veg djarft á dag sem nátt. Því var þessi miðdegisdjöfull Selkolla nefndr í sveitinni.