Guðmundar saga Arasonar/52
Herra Guðmundr erkibyskup kom heim í land eftir ár liðit. Vígði hann litlu síðar herra Magnús Skálholtensem byskup. Stóð herra Guðmundr á aðra hönd erkibyskupi í þeirri vígslugerð. Á því sama ári gekk Innocentius páfi almenniligan veg um dauða dyrr. Hafði hann ríkt átján ár, fjóra mánuðr ok tuttugu daga. Næstr eftir hann var rómverskr byskup Honórius tertius.
Herra Guðmundr byskup sat í Nóregi næsta vetr eftir heimkomu Guttorms erkibyskups ok annan til, því at þeim þótti eigi friðligt fréttast utan af Íslandi. Var þá herra Guðmundr hafðr í mikilli virðing ok yfirlæti, bæði af erkibyskupi ok öðru stórmenni í Nóregi.
Herra Magnús byskup fór til Íslands þegar næsta sumar eftir vígslu sína. Þeir vóru bræðr ok Þorvaldr, einn af stefnumönnum, sem fyrr var getit.
Arnórr Tumason fór til Íslands, áðr Þórir erkibyskup andaðist. Sezt hann nú fyrst á búgarð sinn, er Áss heitir í Skagafirði, en lætr Hólakirkju halda þeirri forsjá, sem byskupinn hafði skipat, áðr hann fór í frá. Mjök er Arnóri angrsamt þat, er hann fregn af Guðmundi byskupi, hversu hann fær gott sinni af þessum sem fyrra erkibyskupi. Hugsar hann at fremja hér fyrir óheyriligar hefndir, sem brátt mun heyrast, þótt meir sé grátligt en gleðiligt.