Guðmundar saga Arasonar/57
Herra Guðmundr byskup talar svo, sem menn hans heyra upp á: „Dýrð er vald þitt, drottinn minn, því at vindr ok bára vægir þínu boði.“
En þeir menn, sem áðr vöndust hans spádóm, skilja svo tilvik þetta, at þótt stormr þjóti, en sjór rjúki, mun færiveðr til lands, ef þeir treysta.
En sem herra byskup sér víst ætlan þeirra, segir hann svo: „Guð gæti yðvar, at þér hafið gott erindi, en ef svo verðr, at þér fáið vald yfir Tuma, þá geymið boð mitt, at þér flytið hann heilan á minn fund, en spillið eigi blóði hans. Munum vit þá vel semja nokkvern veg. En ef þér brjótið boð mitt hér um, munið þér efla nýjan harm heilagri kirkju ok mér. Munu þat ok sumir sanna af yðvarri sveit, at því sé mjök misráðit, áðr þessum málum líkr.“
Eftir svo talat ráða þeir til skipa ok þrír tigir manna. Eigi var gott at ýta, því at sjór var hvítr fyrir drifi, en svo sögðu þeir síðan af sinni ferð til dæmis at draga sem stormrinn brakaði á báðar hendr í tvo steinveggi, en þar í miðil var sjókyrrt ok náliga vindlaust. Gerr er vegr til Hóla, koma þeir um nóttina með öllu á óvart ok taka svefnhús yfir Tuma, leiða hann út af sæng ok volka klæðlausan í því grimmdarveðri, því at ógifta þeirra gaf eigi þá liðuga til hlýðni síns herra, þar til at einn setr höfuðit brott af Tuma, fara síðan ok fá maklig erindislok, því at herra byskup kunni þeim mikla óþökk fyrir sitt verk. Féll þeim ok í höfuð sín óhlýðni, sem Tuma tók af lífi móti byskups boði, því at litlu síðar lét hann sjálfs síns líf með nasadreyra.
Líðr nú tíminn fram yfir páskir, svo at herra byskup sitr í Málmey ok treystir engan veg at fara til lands fyrir sakir ófriðar, því leggr hann allan hug á at forðast orrustur, hversu stríða útlegð sem hann þolir, hvar fyrir hann gerir stöðugt at halda austr í haf til Grímseyjar, er fyrr var nefnd, ok leiðir guð þann veg, at þeir koma fram með höldnu.