Heimskringla/Ólafs saga helga/180
Síðan er Ólafur konungur hafði verið um nótt á Lesjum þá fór hann með liði sínu dag eftir dag, fyrst til Guðbrandsdala en þaðan út á Heiðmörk. Sýndist þá hverjir vinir hans voru því að þeir fylgdu þá honum en hinir skildust þá við hann er með minna trúleik höfðu þjónað honum en sumir snerust til óvináttu og fulls fjandskapar svo sem bert varð. Kenndi þess mjög á um marga Upplendinga að illa hafði líkað aftaka Þóris svo sem fyrr var getið.
Ólafur konungur gaf heimleyfi mörgum mönnum sínum þeim er bú áttu og börn fyrir að hyggja því að þeim mönnum þótti ósýnt hver friður gefinn væri varnaði þeirra manna er af landi brott færu með konungi.
Gerði konungur þá bert fyrir vinum sínum að sú var ætlan hans að fara þá úr landi í brott, fyrst austur í Svíaveldi og gera þá ráð sitt hvert hann ætlar eða sneri þaðan af, en bað svo vini sína til ætla að hann mundi enn ætla til landsins að leita og aftur til ríkis síns ef guð léði honum langlífis, sagði að það var hugboð hans að allt fólk í Noregi mundi enn verða þjónustubundið við hann. „En eg mundi ætla,“ segir hann, „að Hákon jarl mundi litla stund hafa vald yfir Noregi og mun mörgum mönnum það eigi þykja undarlegt því að Hákon jarl hefir fyrr skort við mig hamingju. En hinu munu fáir menn trúa, þótt eg segi það, er mér boðar fyrir, er kemur til Knúts hins ríka, að hann muni á fárra vetra fresti vera dauður og farið allt ríki hans og mun engi verða uppreist hans kynslóðar ef svo fer sem mín orð horfa til.“
En er konungur hætti ræðu sinni þá bjuggu menn ferð sína. Sneri konungur þá með það lið er honum fylgdi austur til Eiðaskógs. Þar var þá með honum Ástríður drottning, Úlfhildur dóttir þeirra, Magnús sonur Ólafs konungs, Rögnvaldur Brúsason, þeir Árnasynir, Þorbergur, Finnur, Árni, og enn fleiri lendir menn. Hafði hann gott mannval. Björn stallari fékk heimleyfi. Fór hann aftur og heim til bús síns og margir aðrir vinir konungs fóru aftur til búa sinna í leyfi hans. Bað konungur þess að þeir skyldu hann vita láta ef þau tíðindi gerðust í landinu er honum bæri nauðsyn til að vita. Snýr konungur þá leið sína.