Heimskringla/Magnússona saga/25
Sigurður konungur var eitthvert sinn að búi sínu en um morguninn þá er konungur var klæddur var hann fámálugur og ókátur og hræddust vinir hans að þá mundi enn að honum komið vanstillið. En ármaðurinn var vitur maður og djarfur og krafði konung máls og spurði ef hann hefði nokkuð tíðinda spurt, það er svo væri mikið að honum stæði fyrir gleði, eða væri það að veislan hugnaði honum eigi vel eða nokkurir þeir hlutir er menn mættu ráða bætur á.
Sigurður konungur segir að engi hlutur héldi þar til, sá er hann ræddi um. „En það heldur til,“ segir hann, „að eg hugsa draum þann er fyrir mig bar í nótt.“
„Herra,“ segir hann, „góður draumur skyldi það vera en heyra vildum vér gjarna.“
Konungur mælti: „Eg þóttist hér á Jaðri vera úti staddur og sá eg út í haf og leit eg þar sorta mikinn og var för í og nálgaðist hingað. Þá sýndist mér sem það væri mikið tré eitt og óðu limarnar uppi en ræturnar í sjá. En er tréið kom að landi þá braut það og rak brot trésins víða um landið, bæði um meginland og úteyjar, sker og strandir, og þá gaf mér sýn svo að eg þóttist sjá um allan Noreg hið ytra með sjá og sá eg í hverja vík að rekin voru brot af þessu tré og voru flest smá en sum stærri.“
Þá segir ármaðurinn það líkast um þenna draum „að þér sjálfir munuð best skipa og vildum vér gjarna heyra að þér réðuð.“
Þá mælti konungur: „Það þykir mér líkast að vera muni fyrir tilkomu nokkurs manns í land þetta og mun hann hér staðfestast og hans afspringi mundi víða dreifast um land þetta og vera mjög misstórt.“