Brennu-Njáls saga/31
Gunnar tók við honum og mælti til Kolskeggs og Hallvarðar: „Nú munum vér halda til Norðurlanda.“
Þeir létu vel yfir því og báðu hann ráða.
Gunnar siglir úr Austurvegi með fé miklu. Hann hafði tíu skip og hélt þeim til Heiðabæjar í Danmörk. Haraldur konungur Gormsson var þar á land upp. Honum var sagt til Gunnars og það með að engi var hans maki á Íslandi og sendi konungur menn sína til hans að bjóða honum til sín. Gunnar fór þegar á konungsfund. Konungur tók við honum vel og setti hann hið næsta sér. Þar var Gunnar hálfan mánuð. Konungur hafði það að gamni að hann lét Gunnar reyna ýmissar íþróttir við menn sína og voru þeir engir að né eina íþrótt hefðu til jafns við hann.
Konungur mælti til Gunnars: „Svo virðist mér sem óvíða muni þinn jafningi fást.“
Konungur bauð að fá Gunnari kvonfang og ríki mikið ef hann vildi þar staðfestast.
Gunnar þakkaði konungi boð sitt og mælti: „Fara vil eg fyrst til Íslands að finna vini mína og frændur.“
„Þá munt þú aldrei aftur koma til vor,“ segir konungur.
„Auðna mun því ráða herra,“ segir Gunnar.
Gunnar gaf konungi langskip gott og marga dýrgripi aðra er hann hafði fengið í hernaði. Konungur gaf honum tignarklæði sín og glófa gullfjallaða og skarband, og gullhnútar á, og hatt gerskan.
Gunnar fór norður til Hísingar. Ölvir tók við honum báðum höndum. Hann færði Ölvi skip sín og kallar það vera hans hlutskipti. Ölvir tók við fénu og kvað Gunnar vera dreng góðan og bað hann vera þar nokkura hríð.
Hallvarður spurði Gunnar ef hann vildi finna Hákon jarl. Gunnar sagði sér það vera nær skapi „því að nú er eg að nokkuru reyndur en þá var eg að engu er þú baðst þess næstum.“
Síðan bjuggu þeir ferð sína og fóru norður til Þrándheims á fund Hákonar jarls og tók hann vel við Gunnari og bauð honum að vera með sér um veturinn. Hann þá það. Gunnar virðist þar hverjum manni vel. Að jólum gaf jarl honum gullhring. Gunnar lagði hug á Bergljótu frændkonu jarls og fannst það oft á jarli að hann mundi hana hafa gifta honum ef Gunnar hefði nokkuð þess leitað.