Guðmundar saga Arasonar/6
Hér næst verða góð tíðendi ok mörgum harðla nytsamlig, er Guðmundr vígðist til prests í heilagri Hólakirkju á laugardag næsta fyrir passionem domini, fjórum náttum eftir festum beati Gregorii páfa. Þá hafði hann tuttugu ok fjögur ár aldrs síns.
Svo kvað Einarr Gilsson:
- Vígslur tók, sá er víkja,
- váttr guðs laga, knátti,
- lundr, til hægri handar
- hann bezt, siðum flestum.
- Ok prestr, er lét löstu
- lífsnjallr hatat alla,
- Guðmundr varð, en greindust
- góð verk kyni þjóðar.
En hvat munum vér bréfa af því siðferði, sem guð prýddi hann með í þessum kennimannsdómi, utan þat í fyrstu, at hann samdi sínar lendar með linda skírlífis, svo at eigi um aldr var honum kona kennd né eignuð, því svo, at hann lærði líkamann með föstum ok fáheyrðu athaldi at þjóna andanum. Hér með veitti hann föstunni þá tvo vængi, sem hún þarf nauðsynliga til at beina himneskan flug, þat er hrein bæn ok ölmusugæði. Því urðu ok hans bænir þægar guðdóminum, at hann lyfti til hans léttar hendr ok hreinar, léttar á meinsemi samkristinna manna, en hreinar í framning góðra verka án saurlífis flekk. Ok hversu inn heilagi andi veitti sik hýran hans bænum, má skilja fyrir þenna eventum.